2- الْحُسَيْنُ بْنُ مُحَمّدٍ الْأَشْعَرِيّ عَنْ مُعَلّى بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيّ‏ٍ الْوَشّاءِ عَنْ حَمّادِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ عَبْدِ الْأَعْلَى بْنِ أَعْيَنَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ ع يَقُولُ عِنْدِي سِلَاحُ رَسُولِ اللّهِ ص لَا أُنَازَعُ فِيهِ ثُمّ قَالَ إِنّ السّلَاحَ مَدْفُوعٌ عَنْهُ لَوْ وُضِعَ عِنْدَ شَرّ خَلْقِ اللّهِ لَكَانَ خَيْرَهُمْ ثُمّ قَالَ إِنّ هَذَا الْأَمْرَ يَصِيرُ إِلَى مَنْ يُلْوَى لَهُ الْحَنَكُ فَإِذَا كَانَتْ مِنَ اللّهِ فِيهِ الْمَشِيئَةُ خَرَجَ فَيَقُولُ النّاسُ مَا هَذَا الّذِي كَانَ وَ يَضَعُ اللّهُ لَهُ يَداً عَلَى رَأْسِ رَعِيّتِهِ‏
اصول كافى جلد 1 صفحه: 339 رواية: 2

ترجمه :
عبدالاعلى بن اعين گويد: شنيدم كه امام صادق عليه السلام مى‏ فرمود: اسلحه پيغمبر صلى الله عليه و آله نزد من است، كسى نسبت به آن با من نتواند نزاع كند (يعنى ميراث مخصوص ماست يا آنكه خدا نگذارد كسى آنرا بزور از ما بر بايد يا بودن آنرا نزد ما انكار كند) همانا سلاح از آسيب محفوظ است (در دست هر كس باشد از گناه و لغزش بر كنار است)، اگر بدست بدترين مخلوق خدا بيفتد بهترين ايشان شود (ولى خدا بدست او نمى‏ اندازد) سپس فرمود: اگر امامت در آخر به كسى رسد كه چانه بسوى او كج شود (يعنى همه مطبع او شوند و يا آنكه طولانى شدن غيبتش سبب شود كه مردم به شيعيانش دهن كجى كنند و استهزاء نمايند) و چون خواست خدا درباره او صورت گيرد، بيرون شود، مردم گويند: اين چه واقعه‏ اى است، خدا از بركت آن حضرت بر سر رعيتش دست رحمت نهد (تا عقلشان كامل شود).