براى توضیح بیشتر مى گوییم که انسان داراى دو جنبه حیات مادّى و معنوى است که هریک در شرایطى خاص صورت پذیرفته. زندگانى انسانى یک زندگى ممتد و دامنه دار است که با مرگ پایان نمى پذیرد، بلکه پس از مرگ وارد مرحله جدیدى خواهد شد.
اگرچه حیات معنوى و جاودانى غرض اصلى آفرینش انسان است باید توجّه داشت که رابطه نزدیکى بین این دو جنبه از حیات وجود دارد تا آنجا که رهبران اسلامى فرموده اند: هر که امر معیشت او لنگ باشد، آخرت او در خطر است. بر این اساس، تعادل جسم و روح که رمز سعادت آدمیّت است باید همواره مراعات شود و اگر این تعادل در هم شکست خطر ویرانى کاخ سعادت انسان در پیش خواهد بود.
خداوند در اوّل قدم آفرینش، آدم را به علم معاش و معاد رهبرى کرد، آدمیزاد نه فرشته مجرّد است که به کلّى از مادّیات چشم بپوشد و نه حیوان بى خرد و دانش که به کاه و علف دلخوش باشد; ازاین رو امامان(علیهم السلام) گفته اند: «از ما نیست کسى که دنیا را براى آخرت، یا آخرت را براى دنیا کنار بگذارد».