در کنار عرفان اصیل اسلامى از صدر اسلام جریان هاى عرفانى دیگرى ظهور کردند که عرفان اسلامى را به نمادهایى از فرهنگ وارداتى آن عصر آمیختند. این جریان از عصر ائمّه معصومین(علیهم السلام)همزمان با نفوذ اندیشه هاى هندى، بودایى و یونانى با ریشه هاى فلسفى نو افلاطونى و رهبانیّت مسیحى در رهگذر اختلاط فرهنگ ها پدید آمد و در نحله تصوّف و عرفان اسلامى نفوذ کرد.
تاریخ تصوّف نشان مى دهد که اندیشه صوفیگرى پیش از میلاد مسیح(علیه السلام) در هندوستان و مصر و ایران و یونان جلوه و ظهور داشته و تدریجاً التقاط تصوّف را بهوجود آورده که بخش عظیمى از عقاید و اعمال آن با آرا و اعمال مرتاضان و عرفاى سایر ملل آمیخته و این کتاب به شمّه اى از آن پرداخته است.
بسیارى از صوفیان و عرفاى سلف در این جریان فکرى راه و رسم خاصّى برگزیدند که به موجب آن، ائمّه معصومین(علیهم السلام) آنها را طرد کرده اند. روایاتى که در نکوهش تصوّف و مذمّت صوفیان وارد شده ناظر به این جریان ها و فرقه گرایى ها و بدعت هاست که در این کتاب به بخشى از آن اشاره شده. این جریان فکرى همچنان طى روزگاران در مذاهب اسلامى ادامه یافته، اکنون در گوشه و کنار ادامه دارد و گروهى را به دنبال خود مى کشد. و همین امر است که ضرورت بحث تصوّف را براى روشنگرى نسل حاضر الزامى مى سازد و این اثر و مانند آن به همین رو پدید آمده است.