عصر مرجعيت آيت الله العظمي بروجردي رحمه الله بود، در اطراف يزد، يك نفر بهايي به دست يك نفر مسلماني كشته شد، اين فرد مسلمان، تا پاي جان، با بهائيان مبارزه مي كرد.
دادگاه حكم اعدام قاتل را داد، بهايي ها فعاليت بسيار كردند تا اين كه حكم اعدام، در يزد اجرا شود، آن هم در روز نيمه ي شعبان.
چنين فعاليتي، اگر به ثمر مي رسيد، طبعا براي مسلمين، ننگ بزرگ بود.
روز 14 شعبان اين خبر به آيت الله العظمي بروجردي رحمه الله رسيد. مرحوم آيت الله فاضل قفقازي (كه يكي از اصحاب خاص آقاي بروجردي بود) مي گويد: وارد خانه ي آقا شدم ديدم آقا داخل حياط قدم مي زند و به شدت ناراحت است، علت را پرسيدم، فرمود: «مگر نمي داني آبروي اسلام در خطر است، همين امروز به ما خبر داده اند كه روز نيمه ي شعبان، مسلماني را به جرم قتل فرد بهايي مي خواهند در شهر يزد اعدام كنند، فرصت براي انجام كاري هم نيست.»
به ايشان گفتم: راه دارد، فرمود: چطور؟
گفتم: همين الآن حاج احمد (خادم) را بفرستيد تهران نزد شاه و از شاه بخواهيد جلو اين اعدام را در روز نيمه ي شعبان بگيرد، اگر نيمه شعبان واقع نشود، بعد مي توان سر فرصت، اقدام نمود و اصل قضيه را پي گيري كرد.
آقا فرمود: پيشنهاد خوبي است، فورا حاج احمد را به تهران نزد شاه فرستاد، و پيام آقا را به او رسانيد، شاه هم دستور داد كه اعدام در روز نيمه ي شعبان انجام نشود.
بعد هم آقاي بروجردي وارد ميدان شد و با فعاليت و تلاش بسيار قاتل را تبرئه كرد. [1] .
* * *
[1] مجله ي حوزه، شماره ي 43 و 44، ص 142.