شهيد مطهري در زمينه ارائه برداشتِ غلط از وحدت اسلامي مي نويسد:
«... بدون شك نياز مسلمين به اتّحاد و اتّفاق از مبرم ترين نيازهاست و درد اساسي جهان اسلام همين كينه هاي كهنه ميان مردم مسلمان است. دشمن هم همواره از همين ها استفاده مي كند ... .
مفهوم اتّحاد اسلامي كه در صد سال اخير ميان علما و فضلاي مؤمن و روشن فكر اسلامي، از اصول اعتقادي و يا غير اعتقادي خود صرف نظر كنند و به اصطلاح، مشتركات همه فرق را بگيرند و مختصّات همه را كنار بگذارند، چه اين كار، نه منطقي است و نه عملي.
چگونه ممكن است از پيروان يك مذهب تقاضا كرد كه به خاطر مصلحت حفظ وحدت اسلام و مسلمين از فلان اصل اعتقادي يا عملي خود كه به هر حال به نظر خود آن را جزء متن اسلام مي داند صرف نظر كند؟ در حكم اين است كه از او بخواهيم به نام اسلام از جزيي از اسلام چشم بپوشد ... »(1). ما خود شيعه هستيم و افتخار پيروي اهل البيت عليهم السلام را داريم، كوچك ترين چيزي حتّي يك مستحبّ و يا مكروه كوچك را قابل مصالحه نمي دانيم، نه توقّع كسي را در اين زمينه مي پذيريم و نه از ديگران انتظار داريم كه به نام مصلحت و به خاطر اتّحاد اسلامي از يك اصل از اصول خود دست بردارند آن چه ما انتظار و آرزو داريم اين است كه محيط حسن تفاهم به وجود آيد تا ما كه از خود اصول و فروعي داريم، فقه، حديث، كلام، فلسفه و ادبيات داريم، بتوانيم كالاي خود را به عنوان بهترين كالا عرضه بداريم تا شيعه بيش از اين در حال انزوا به سر نبرد و بازارهاي مهمّ جهان اسلامي به روي كالاي نفيس معارف اسلامي شيعي بسته نباشد(2).
پاورقي ها: ------------------------------------------------------------------------------
(1) امامت و رهبري، انتشارات صدرا، چاپ سوم، زمستان 1364، ص 16.
(2) همان، ص 17.