روشي كه عبدالبهاء براي معرفي اين فرقه ي جديد پيش گرفته بود همراه با تقيه و احتياط در عنوان كردن مسايل بود. او هنگامي كه با شخصي به مذاكره مي نشست اين فرقه را يكي از شعبه هاي دين اسلام معرفي مي نمود و خود نيز هر روز به ظاهر پنج بار در نماز جماعت به امامت شيخ محمد عبده حاضر شده و به او اقتدا مي كرد و در مجالس درس او حاضر مي شد. صبحي در خاطراتش مي نويسد:
«فرداي آن روز كه آدينه بود به گرمابه رفتيم و پيش از نيمروز از گرمابه به در خانه آمديم و ديديم عبدالبهاء سوار شده و به مسجد مي رود. كرنش كرديم، پاسخي گرفتيم. سپس گفت: از شما سؤال كردم، گفتند كه گرمابه رفته ايد. عبدالبهاء روانه ي مسجد شد. ما دانستيم از روزي كه بهاء و كسانش را به عكا كوچانده اند روش و آيين مسلماني را مانند نماز و روزه نگه مي دارند و خود را به مردم مسلمان مي شناسانند و پيرو روش حنفي مي باشند و هر آدينه
عبدالبهاء به مسجد مي رود و پشت سر پيشواي مسلمانان مانند ديگران نماز مي خواند.»
پس همان گونه كه ديده مي شود زماني كه عبدالبهاء مقيم عكا بوده است به عنوان تقيه تا اواخر عمر به مسجد مسلمانان مي رفته و فرقه ي خود را به عنوان شاخه اي از اسلام معرفي مي نموده، در حالي كه يكي از احكام بهائيان كه پس از او در كتاب «گنجينه ي حدود و احكام»، نوشته ي اشراق خاوري آمده است حرمت تقيه است. او مي نويسد:
«عقيده كتمان نكنند و از تقيه اجتناب نمايند و از پس پرده ي خفاء بيرون آيند و قدم به ميدان گذارند، مضطرب و هراسان نباشند.»