در طول اين مدت 3 ماه و يا 9 ماه كه در اواخر سال 1246 رخ داد ادعاهاي باب از حد بابيت گذشت و چنانچه در «نقطة الكاف» آمده است:
«سيد باب چون تبعيد شد ادعاي قائميت كرد».
و در جايي ديگر از اين كتاب آمده است:
«سنه ي پنجم(1265 قمري) نقطه ي قائميت در هيكل حضرت ذكر ظاهر شد و سماء مشيت گرديد».
و اين دعا را سيد علي محمد كتبا به مقربان خود اظهار مي دارد و بنا به نوشته ي كتاب «ظهور الحق» سيد باب به عبدالخالق يزدي مي نويسد:
«انا القائم الذي كنتم بظهوره تنتظرون».
و در جايي ديگر براي يكي از خواص خود به نام ملا علي ترشيزي خراساني معروف به عظيم كه از ياران با وفاي باب بوده و حتي در
مسافرت ها و تبعيدها از باب جدا نمي شده ادعاي قائميت خود را اظهار مي دارد. اشراق خاوري در «تلخيص تاريخ نبيل زرندي» مي نويسد:
«در شب دوم پس از وصول باب به تبريز حضرت باب جناب عظيم را احضار فرمودند و علنا در نزد او به قائميت اظهار نمودند. عظيم چون اين دعا را شنيد در قبول مردد شد. حضرت باب به او فرمودند من فردا در محضر وليعهد (ناصر الدين ميرزا) و حضور علما و اعيان ادعاي خود را علني خواهم كرد. عظيم گفت من آن شب تا صبح نخوابيدم، بالاخره پس از فكر و تأمل به قائميت او ايمان آوردم چون باب چنين ديد گفت: ببين امر چقدر مهم است كه امثال عظيم ها به شك مي افتند».