2- أَبـُو عـَلِيٍّ الْأَشـْعـَرِيُّ عـَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنِ ابْنِ فَضَّالٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ عُقْبَةَ عَنْ أَبـِيـهِ عـَنْ مـُيـَسِّرٍ قـَالَ ذُكِرَ الْغَضَبُ عِنْدَ أَبِى جَعْفَرٍ ع فَقَالَ إِنَّ الرَّجُلَ لَيَغْضَبُ فَمَا يـَرْضـَى أَبـَداً حـَتَّى يـَدْخُلَ النَّارَ فَأَيُّمَا رَجُلٍ غَضِبَ عَلَى قَوْمٍ وَ هُوَ قَائِمٌ فَلْيَجْلِسْ مِنْ فَوْرِهِ ذَلِكَ فَإِنَّهُ سَيَذْهَبُ عَنْهُ رِجْزُ الشَّيْطَانِ وَ أَيُّمَا رَجُلٍ غَضِبَ عَلَى ذِى رَحِمَ فَلْيَدْنُ مِنْهُ فَلْيَمَسَّهُ فَإِنَّ الرَّحِمَ إِذَا مُسَّتْ سَكَنَتْ
اصول كافى ج : 3 ص : 412 رواية :2

ترجمه روايت شريفه :
مـيـسر گويد: خدمت امام باقر (ع) از غضب سخن بميان آمد. حضرت فرمود: همانان مرد غضب مـيـكـنـد و تـا داخل دوزخ نشود، هرگز راضى نگردد (تا مرتكب گناهى نشود خشمش تسكين نيابد) پس هر كس بر مردمى خشمگين شد، و ايستاده بود، بايد فورى بنشيند، تا پليدى شـيطان از او دور شود، و هر كس بر خويشاوندانش غضب كند بايد نزديك او رود و تنش را مس كند (مثلا دست به دست او سايد) زيرا خويشاوند هرگاه مس شود آرامش يابد.

شرح :
عـلمـاء اخـلاق بـراى چـاره و عـلاج غـضـب دو راه عـلمـى و عملى ذكر كرده اند. راه علميش آنـسـتـكـه بـنده خدا تفكر كند در آيات و اخباريكه در مذمت غضب و خشم و ستايش عفو و حلم و كـظـم غـيـظ وارد شده است و راه عمليش آنستكه : چون خشمگين شود، اعوذ بالله من الشيطان الرجـيـم بـگـويـد و بـا آب سـرد وضـو بـگـيـرد يـا غـسـل كـنـد و اگـر ايـسـتـاده اسـت بـنـشـيـنـد و اگـر نـشـسـتـه دراز كـشـد و اگـر بـر فاميل و خويشاوندش غضب كرده نزديك او رود و دست ببدن او گذارد.