2- أَبـُو عَلِيٍّ الْأَشْعَرِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ النَّضْرِ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع فِى قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى ما فَعَلُوا وَ هُمْ يَعْلَمُونَ قَالَ الْإِصـْرَارُ هـُوَ أَنْ يـُذْنـِبَ الذَّنـْبَ فَلَا يَسْتَغْفِرَ اللَّهَ وَ لَا يُحَدِّثَ نَفْسَهُ بِتَوْبَةٍ فَذَلِكَ الْإِصْرَارُ
اصول كافى ج : 3 ص : 395 رواية :2

ترجمه روايت شريفه :
امـام باقر عليه السلام راجع بقول خداى عزوجل : (((و بر آنچه كرده اند اصرار نورزند و بـدانـند (كه بد كرده اند) 135 سوره 3))) فرمود: اصرار بر گناه )))اينست كه : كسى گناهى كند و از خدا آمرزش نخواهد، و در فكر توبه نباشد، اينست اصرار بر گناه .

شرح :
كـسـي كه بفكر توبه نيست ، ظاهرا قصد تكرار گناه دارد و چنان كه شهيد فرمود: اين هم به منزله اصرار است .