1-مـُحـَمَّدُ بـْنُ يـَحـْيـَى عـَنْ أَحْمَدَ بْنِ عِيسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ دَاوُدَ بْنِ فَرْقَدٍ عَنْ أَبِي عـَبـْدِ اللَّهِ ع قـَالَ أَخـَذَ اللَّهُ مـِيـثَاقَ الْمُؤْمِنِ عَلَى أَنْ لَا تُصَدَّقَ مَقَالَتُهُ وَ لَا يَنْتَصِفَ مِنْ عَدُوِّهِ وَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ يَشْفِى نَفْسَهُ إِلَّا بِفَضِيحَتِهَا لِأَنَّ كُلَّ مُؤْمِنٍ مُلْجَمٌ
اصول كافى ج : 3 ص : 348 رواية :1

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع) فـرمـود: خـدا از مـؤ مـن پـيمان گرفته كه گفتارش را تصديق نكنند و از دشمنش انتقام نگيرد، و مؤمنى دل خود را شفا ندهد جز بر سؤالى خويش ، زيرا هر مؤمنى لجام بر دهان است .

شرح :
چـنـانـكـه هـر اسـبـى كه لجام بر دهن دارد، در حركت زبان آزاد نيست ، تقواى مؤمن هم بـراى او لجـامـى اسـت كه باو اجازه نميدهد فحش دهد و دروغ گويد و تهمت زند، از اينرو اگـر بـخـواهـد از دشـمـن خـود انتقام گيرد و دل خود را خنك كند، رسوائى ببار آورد، زيرا انتقام گرفتن ازمردم دنيا با احتياط و ملاحظه كارى سازش ‍ ندارد.