حدیث شماره 30

30- عـَنـْهُ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنْ أَبِى بَصِيرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَمـِيـرُ الْمُؤْمِنِينَ ع إِنَّ لِأَهْلِ الدِّينِ عَلَامَاتٍ يُعْرَفُونَ بِهَا صِدْقَ الْحَدِيثِ وَ أَدَاءَ الْأَمَانَةِ وَ وَفَاءً بـِالْعَهْدِ وَ صِلَةَ الْأَرْحَامِ وَ رَحْمَةَ الضُّعَفَاءِ وَ قِلَّةَ الْمُرَاقَبَةِ لِلنِّسَاءِ أَوْ قَالَ قِلَّةَ الْمُوَاتَاةِ لِلنِّسـَاءِ وَ بَذْلَ الْمَعْرُوفِ وَ حُسْنَ الْخُلُقِ وَ سَعَةَ الْخُلُقِ وَ اتِّبَاعَ الْعِلْمِ وَ مَا يُقَرِّبُ إِلَى اللَّهِ عـَزَّ وَ جَلَّ زُلْفَى طُوبَى لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ وَ طُوبَى شَجَرَةٌ فِى الْجَنَّةِ أَصْلُهَا فِى دَارِ النَّبـِيِّ مـُحـَمَّدٍ ص وَ لَيـْسَ مِنْ مُؤْمِنٍ إِلَّا وَ فِي دَارِهِ غُصْنٌ مِنْهَا لَا يَخْطُرُ عَلَى قَلْبِهِ شَهْوَةُ شَيْءٍ إِلَّا أَتَاهُ بِهِ ذَلِكَ وَ لَوْ أَنَّ رَاكِباً مُجِدّاً سَارَ فِى ظِلِّهَا مِائَةَ عَامٍ مَا خَرَجَ مِنْهُ وَ لَوْ طَارَ مِنْ أَسـْفـَلِهـَا غـُرَابٌ مـَا بـَلَغَ أَعـْلَاهَا حَتَّى يَسْقُطَ هَرِماً أَلَا فَفِى هَذَا فَارْغَبُوا إِنَّ الْمُؤْمِنَ مِنْ نـَفـْسـِهِ فِى شُغُلٍ وَ النَّاسُ مِنْهُ فِى رَاحَةٍ إِذَا جَنَّ عَلَيْهِ اللَّيْلُ افْتَرَشَ وَجْهَهُ وَ سَجَدَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ بِمَكَارِمِ بَدَنِهِ يُنَاجِى الَّذِى خَلَقَهُ فِى فَكَاكِ رَقَبَتِهِ أَلَا فَهَكَذَا كُونُوا
اصول كافى ج : 3 ص : 336 رواية :30

ترجمه روايت شريفه :
امـيـرالمـؤمـنـيـن عـليه السلام فرمود: براى اهل دين علاماتى است كه بدان شناخته شوند: راسـتـگـوئى و اداء امـانـت و وفـاى بـپـيـمـان وصـله ارحـام و تـرحـم بـرضـعـيـفـان و كـم دنـبـال گـيـرى از زنـان ـ يـا فـرمـود كـم نـزديـكـى كـردن بـا زنـان ـ و بـذل نـيـكـى و حـسـن خـلق و گـشـاده خـلقـى و پـيـروى از دانـش و آنـچـه بـخـداى عـزوجـل نـزديـك سازد، طوبى از آن اينهاست و چه سرانجام خوبى دارند، و طوبى درختى اسـت در بـهـشـت كـه ريـشـه اش در خـانه پيغمبر ما محمد (ص ) است و مؤمنى نيست جز آنكه شـاخـه ئى از آن درخـت در خـانـه اوست ، در دلش اشتهاى هر چه پيدا شود، آن درخت برايش بـيـاورد، و اگـر سوارى با جديت صد سال در سايه آن راه پيمايد، از آن نگذرد، و ار از پائينش كلاغى پرواز كند ببالايش نرسد، جز آنكه بعلت پيرى بزير افتد، در اين نعمت رغـبـت كـنـيد، همانا مؤ من بكار خود مشغولست و مردم از او در آسايشند. چون شب بر او پرده افـكـنـد، رخـسـارش را بـگـسـتـرانـد و بـا اعـضـاء شـريـف بـدنـش بـراى خـداى عـزوجـل سـجده كند، و با خدائي كه او را آفريده درباره آزاديش (از آتش دوزخ ) مناجات كند، هان اينگونه باشيد.