2- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قـَالَ إِنَّ الْمـُؤْمـِنـَيـْنِ إِذَا اعْتَنَقَا غَمَرَتْهُمَا الرَّحْمَةُ فَإِذَا الْتَزَمَا لَا يُرِيدَانِ بِذَلِكَ إِلَّا وَجـْهَ اللَّهِ وَ لَا يُرِيدَانِ غَرَضاً مِنْ أَغْرَاضِ الدُّنْيَا قِيلَ لَهُمَا مَغْفُوراً لَكُمَا فَاسْتَأْنِفَا فَإِذَا أَقْبَلَا عَلَى الْمُسَاءَلَةِ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ بَعْضُهَا لِبَعْضِ تَنَحَّوْا عَنْهُمَا فَإِنَّ لَهُمَا سِرّاً وَ قَدْ سـَتـَرَ اللَّهُ عـَلَيْهِمَا قَالَ إِسْحَاقُ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَلَا يُكْتَبُ عَلَيْهِمَا لَفْظُهُمَا وَ قَدْ قـَالَ اللَّهُ عـَزَّ وَ جـَلَّ مـا يـَلْفـِظُ مـِنْ قَوْلٍ إِلاّ لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ قَالَ فَتَنَفَّسَ أَبُوِ اللَّهِ ع الصُّعـَدَاءَ ثـُمَّ بـَكـَى حـَتَّى اخـْضـَلَّتْ دُمـُوعـُهُ لِحْيَتَهُ وَ قَالَ يَا إِسْحَاقُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تـَعـَالَى إِنَّمـَا أَمـَرَ الْمـَلَائِكـَةَ أَنْ تـَعْتَزِلَ عَنِ الْمُؤْمِنَيْنِ إِذَا الْتَقَيَا إِجْلَالًا لَهُمَا وَ إِنَّهُ وَ إِنْ كـَانَتِ الْمَلَائِكَةُ لَا تَكْتُبُ لَفْظَهُمَا وَ لَا تَعْرِفُ كَلَامَهُمَا فَإِنَّهُ يَعْرِفُهُ وَ يَحْفَظُهُ عَلَيْهِمَا عَالِمُ السِّرِّ وَ أَخْفَى
اصول كافى ج : 3 ص : 266 رواية : 2

ترجمه روايت شريفه :
امام صادق (ع) فرمود: چون دو مؤمن يكديگر را در آغوش كشند رحمت خدا آنها را فرا گيرد و چـون بـكـديـگـر چـسـبـنـد و از آن جز رضاى خدا نخواهند و غرض دنيوى نداشته باشند، بـآنـهـا گـفـتـه شـود: آمـرزيده شديد، عمل را از سر گيريد (كنايه از اينكه نامه گناهان گـذشـتـه شما باطل شد) و چون با يكديگر وارد گفتگو شوند، فرشتگان باهم گويند: از آنها دور شويد كه رازى دارند و خدا بر آنها پرده انداخته است .
اسـحـاق گـويـد: عـرضـكـردم : قـربـانـت گردم ، بنابراين گفتار آنها نوشته نشود، در صـورتـى كـه خـداى عـزوجـل فـرمـايـد: [كـلمه اى نگويد جز آنكه رقيب و عتيدى نزد وى حـاضـر بـاشـنـد، 18 سوره 50] امام صادق (ع ) آه عميقى كشيد، سپس گريست تا اشكش ريـشـش را تـر كـرد و فـرمـود: هـمـانـا خـداى تـبـارك و تـعـالى بـراى احـتـرام آن دو مؤ من بـفـرشـتـگـان دسـتـور داد كه چون بملاقات يكديگر روند، از آنها دور شوند، و اگر چه فرشتگان الفاظ آنها را ننويسند و سخنانشرا ندانند، ولى خداى داناى راز و نهان تر از راز سخن آنها را بداند و حفظ كند.