9- ابـْنُ مـَحـْبـُوبٍ عـَنْ أَبـِى أُسـَامـَةَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَا ابْتُلِيَ الْمُؤْمِنُ بِشَيْءٍ أَشَدَّ عـَلَيـْهِ مـِنْ خـِصـَالٍ ثـَلَاثٍ يُحْرَمُهَا قِيلَ وَ مَا هُنَّ قَالَ الْمُوَاسَاةُ فِى ذَاتِ يَدِهِ وَ الْإِنْصَافُ مِنْ نـَفـْسـِهِ وَ ذِكْرُ اللَّهِ كَثِيراً أَمَا إِنِّى لَا أَقُولُ سُبْحَانَ اللَّهِ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ لَكِنْ ذِكْرُ اللَّهِ عِنْدَ مَا أَحَلَّ لَهُ وَ ذِكْرُ اللَّهِ عِنْدَ مَا حَرَّمَ عَلَيْهِ
اصول كافى ج : 3 ص : 216 رواية :9

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: مـؤمـن گـرفـتـار نشده به چيزي كه بر او سخت تر باشد از سه خـصـلتـى كه از آنها محروم شود (محروميت از اين سه خصلت براى مؤ من از هر چيزى سخت تر است ) عرض شد: آنها چه هستند؟ فرمود: 1ـ مواسات نسبت به دارائيش (با برادران دينيش ). 2ـ انـصـاف دادن از خـود (يعنى حق را بگويد اگر چه به زيان او باشد). 3ـ بسيار ذكر خدا كردن .
آگاه باش ، من نميگويم : سبحان اللله و الحمد لله (و لا له الا الله ) است (يعنى ذكر خدا تـنـهـا گـفـتـن ايـن كـلمـات نـيـسـت ) بـلكـه يـاد كـردن خـداسـت هـنـگـام حـلال و حـرام او (يـعـنـى هـنـگـام مـواجـهـه بـا حـلال و حـرام . خـدا را بـيـاد آورد و حلال را كسب كند و حرام را ترك گويد).