1- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ جَمِيلِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ بَعْضِ أَشْيَاخِ بـَنـِي النَّجـَاشـِيِّ عـَنْ أَبـِي عـَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ رَأْسُ طَاعَةِ اللَّهِ الصَّبْرُ وَ الرِّضَا عَنِ اللَّهِ فـِيـمـَا أَحـَبَّ الْعَبْدُ أَوْ كَرِهَ وَ لَا يَرْضَى عَبْدٌ عَنِ اللَّهِ فِيمَا أَحَبَّ أَوْ كَرِهَ إِلَّا كَانَ خَيْراً لَهُ فِيمَا أَحَبَّ أَوْ كَرِهَ
اصول كافى ج : 3 ص : 99 رواية :1

ترجمه روايت شريفه :
امـام صـادق (ع ) فـرمـود: سر طاعت خدا صبر است و راضى بودن از خدا نسبت بآنچه بنده دوست داشته يا ناپسند داشته باشد، و هيچ بنده ئى از خدا نسبت بآنچه دوست يا ناپسند دارد، راضى نباشد، جز آنكه خيرش باشد در آنچه دوست يا ناپسند داشته است .

شرح :
استعاره آوردن سر را براى صبر از اين نظر است كه عبادت و طاعت بانسانى تشبيه شـده و صـبـر بـجـاى سـر انـسان قرار گرفته ، يعنى شريفترين عبادت صبر است و يا آنچه مايه قوام و بقاء ساير عباداتست صبر است .