80- عـِدَّةٌ مـِنْ أَصـْحـَابـِنـَا عـَنْ أَحـْمـَدَ بـْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ سَيْفٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَمْرِو بْنِ حـُرَيـْثٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُها ثابِتٌ وَ فَرْعُها فـِى السَّمـاءِ قـَالَ فـَقـَالَ رَسـُولُ اللَّهِ ص أَصـْلُهَا وَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع فَرْعُهَا وَ الْأَئِمَّةُ مِنْ ذُرِّيَّتِهِمَا أَغْصَانُهَا وَ عِلْمُ الْأَئِمَّةِ ثَمَرَتُهَا وَ شِيعَتُهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَرَقُهَا هَلْ فِيهَا فَضْلٌ قَالَ قـُلْتُ لَا وَ اللَّهِ قـَالَ وَ اللَّهِ إِنَّ الْمـُؤْمـِنَ لَيـُولَدُ فـَتُورَقُ وَرَقَةٌ فِيهَا وَ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَيَمُوتُ فَتَسْقُطُ وَرَقَةٌ مِنْهَا
اصول كافى جلد 2 صفحه 303 روايت 80

ترجمه روايت شريفه :
عـمـروبـن حـريـث گويد: قول خداى تعالى را: (((مانند درخت پاكى كه ريشه اش بر جا و شـاخـه اش سـر به آسمان كشيده 24 سوره 14 ـ))) از امام صادق عليه السلام پرسيدم ، حـضـرت فـرمـود: رسـول خـدا صـلى اللّه عـليـه وآله اصـل و ريـشـه آن درخـت اسـت و امـيـرالمـؤمـنـيـن عـليـه السلام فرع (و تنه ) آن و امامان از نـسـل آنها شاخه هاى آن و علم امامان ميوه آن و شيعيان مؤ من ايشان برگهاى آنست ، آيا در آن درخـت چـيـز زياد ديگرى هست ؟ عرض كردم : نه ، بخدا. فرمود: بخدا كه چون مؤمنى متولد شد، برگى در آن درخت پيدا مى شود و چون مؤمنى مى ميرد، برگى از آن درخت ميافتد.

شـرح:
در ايـن سـوره مـبـاركـه خـداى مـتـعـال كـلمـه طـيـبـه را بـچـنـيـن درخـت طـيـب و پـاكـى مـثـل زده و كلمه خبيثه و ناپاك را بدرخت ناپاكى كه ريشه كن شده و ثباتى ندارد تشبيه فـرمـوده : مـفـسـريـن گفته اند: مقصود از كلمه طيبه توحيد است يا هر كلامى كه عبادت خدا بـاشـد و در ايـن روايـت امـام صـادق عـليـه السـلام آن را بـا پـيـغـمـبر و ائمه و علم آنها و شـيـعـيـانـشـان مـنـطـبـق فـرمـوده اسـت ، و مـقـصـود از سـؤ ال آن حـضـرت از عـمـرو كه (((چيز زياد ديگرى در آن درخت هست ؟))) اين است كه چون درخت غير از ريشه و تنه و شاخه و ميوه و برگ چيز ديگرى ندارد و انطباق آنها را هم با افراد مـذكـور دانستى ، پس مردم ديگر با درخت خبيث و ناپاك منطبق مى شوند و در درخت طيب محلى ندارند.