18- وَ بـِهـَذَا الْإِسـْنـَادِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ الْجَعْفَرِيِّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بـْنُ الْمـُفـَضَّلِ مـَوْلَى عـَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ أَبِى طَالِبٍ قَالَ لَمَّا خَرَجَ الْحُسَيْنُ بـْنُ عـَلِيٍّ الْمـَقـْتـُولُ بـِفـَخٍّ وَ احـْتَوَى عَلَى الْمَدِينَةِ دَعَا مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ إِلَى الْبَيْعَةِ فـَأَتـَاهُ فـَقـَالَ لَهُ يَا ابْنَ عَمِّ لَا تُكَلِّفْنِى مَا كَلَّفَ ابْنُ عَمِّكَ عَمَّكَ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ فَيَخْرُجَ مـِنِّى مـَا لَا أُرِيـدُ كـَمـَا خـَرَجَ مـِنْ أَبـِى عـَبـْدِ اللَّهِ مَا لَمْ يَكُنْ يُرِيدُ فَقَالَ لَهُ الْحُسَيْنُ إِنَّمَا عـَرَضـْتُ عـَلَيـْكَ أَمـْراً فـَإِنْ أَرَدْتـَهُ دَخـَلْتَ فـِيـهِ وَ إِنْ كـَرِهـْتـَهُ لَمْ أَحـْمـِلْكَ عـَلَيـْهِ وَ اللَّهـُ الْمـُسـْتـَعـَانُ ثـُمَّ وَدَّعـَهُ فَقَالَ لَهُ أَبُو الْحَسَنِ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ حِينَ وَدَّعَهُ يَا ابْنَ عَمِّ إِنَّكَ مَقْتُولٌ فَأَجِدَّ الضِّرَابَ فَإِنَّ الْقَوْمَ فُسَّاقٌ يُظْهِرُونَ إِيمَاناً وَ يَسْتُرُونَ شِرْكاً وَ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيـْهِ رَاجـِعُونَ أَحْتَسِبُكُمْ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ عُصْبَةٍ ثُمَّ خَرَجَ الْحُسَيْنُ وَ كَانَ مِنْ أَمْرِهِ مَا كَانَ قُتِلُوا كُلُّهُمْ كَمَا قَالَ
اصول كافى جلد 2 صفحه 187 روايت 18

ترجمه روايت شريفه :
عـبـداللّه بـن مـفـضـل گـويـد: چون حسين بن على ، كشته شده در فخ خروج كرد و مدينه را بـه تـصـرف در آورد، مـوسـى بن جعفر را براى بيعت طلب كرد، حضرت تشريف آورد و باو فـرمـود: پـسـر عـمـو! بـمن تكليفى مكن كه پسر عمويت (محمد بن عبداللّه ) به عمويت امام صـادق كرد، تا از من چيزي كه نميخواهم سر زند؟ چنانكه از امام صادق عليه السلام چيزى سـر زد كـه نـمـى خـواسـت (مـقـصـود سـخـنـان درشـتـى اسـت كـه مـيـان آنـهـا رد و بدل شد و اخباري كه امام عليه السلام به او گفت : كه در حديث سابق بيان گرديد).
حـسـيـن بـه حـضرت عرض كرد: مطلبى بود كه من به شما عرض كردم : اگر خواهى در آن خارج شو و اگر نخواهى شما را در آن مجبور نمى كنم خدا ياور است و سپس خداحافظى كرد.
ابـو الحـسـن مـوسـى بـن جعفر هنگام خداحافظى به او فرمود: پسر عمو! تو كشته خواهى شـد، پس نيكو جنگ كن (ضربت را جدى بزن ) زيرا اين مردم فاسقند، اظهار ايمان مى كنند و در دل مـشـركند و انالله و انا عليه راجعون من مصيبت شما جماعت را (خويشانم را) بحساب خـدا مـيـگـذارم ، سـپـس حـسين خروج كرد و كارش بدانجا رسيد كه رسيد، يعنى همگى كشته شدند، چنانچه آنحضرت عليه السلام فرمود.

شرح :
ايـن حـسـيـن پـسـر على بن حسين بن حسن بن امام حسن مجتبى عليه السلام است و مادرش زينب دخـتـر عـبـداللّه بـن حـسـن اسـت كـه در زمان موسى الهادى نوه منصور خروج كرد و فخ نام چـاهـيـسـت در يك فرسخى مكه ، داستان جنگ و كشته شدن او در تواريخ مذكور است و علامه مجلسى (ره ) هم در صفحه 268 مرآت العقول ذكر كرده است .