2- الْحـُسـَيـْنُ بـْنُ مـُحـَمَّدٍ عـَنِ الْخَيْرَانِيِّ عَنْ أَبِيهِ أَنَّهُ قَالَ كَانَ يَلْزَمُ بَابَ أَبِى جَعْفَرٍ ع لِلْخـِدْمَةِ الَّتِى كَانَ وُكِّلَ بِهَا وَ كَانَ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى يَجِى ءُ فِى السَّحَرِ فِى كُلِّ لَيـْلَةٍ لِيـَعْرِفَ خَبَرَ عِلَّةِ أَبِى جَعْفَرٍ ع وَ كَانَ الرَّسُولُ الَّذِى يَخْتَلِفُ بَيْنَ أَبِى جَعْفَرٍ ع وَ بـَيـْنَ أَبـِى إِذَا حـَضـَرَ قـَامَ أَحـْمـَدُ وَ خـَلَا بـِهِ أَبـِى فـَخـَرَجْتُ ذَاتَ لَيْلَةٍ وَ قَامَ أَحْمَدُ عَنِ الْمـَجـْلِسِ وَ خـَلَا أَبـِى بـِالرَّسـُولِ وَ اسـْتـَدَارَ أَحـْمـَدُ فـَوَقـَفَ حـَيْثُ يَسْمَعُ الْكَلَامَ فَقَالَ الرَّسـُولُ لِأَبـِى إِنَّ مَوْلَاكَ يَقْرَأُ عَلَيْكَ السَّلَامَ وَ يَقُولُ لَكَ إِنِّى مَاضٍ وَ الْأَمْرُ صَائِرٌ إِلَى ابـْنـِى عـَلِيٍّ وَ لَهُ عـَلَيـْكُمْ بَعْدِي مَا كَانَ لِي عَلَيْكُمْ بَعْدَ أَبِى ثُمَّ مَضَى الرَّسُولُ وَ رَجَعَ أَحـْمـَدُ إِلَى مـَوْضـِعِهِ وَ قَالَ لِأَبِى مَا الَّذِى قَدْ قَالَ لَكَ قَالَ خَيْراً قَالَ قَدْ سَمِعْتُ مَا قَالَ فَلِمَ تـَكـْتـُمـُهُ وَ أَعـَادَ مـَا سـَمـِعَ فـَقَالَ لَهُ أَبِى قَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْكَ مَا فَعَلْتَ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَى يـَقـُولُ وَ لا تـَجـَسَّسـُوا فـَاحْفَظِ الشَّهَادَةَ لَعَلَّنَا نَحْتَاجُ إِلَيْهَا يَوْماً مَا وَ إِيَّاكَ أَنْ تُظْهِرَهَا إِلَى وَقـْتـِهـَا فَلَمَّا أَصْبَحَ أَبِى كَتَبَ نُسْخَةَ الرِّسَالَةِ فِى عَشْرِ رِقَاعٍ وَ خَتَمَهَا وَ دَفَعَهَا إِلَى عـَشـْرَةٍ مـِنْ وُجـُوهِ الْعـِصـَابـَةِ وَ قـَالَ إِنْ حـَدَثَ بِى حَدَثُ الْمَوْتِ قَبْلَ أَنْ أُطَالِبَكُمْ بِهَا فـَافـْتـَحـُوهـَا وَ أَعـْلِمـُوا بـِمـَا فِيهَا فَلَمَّا مَضَى أَبُو جَعْفَرٍ ع ذَكَرَ أَبِى أَنَّهُ لَمْ يَخْرُجْ مِنْ مـَنـْزِلِهِ حـَتَّى قـَطـَعَ عَلَى يَدَيْهِ نَحْوٌ مِنْ أَرْبَعِمِائَةِ إِنْسَانٍ وَ اجْتَمَعَ رُؤَسَاءُ الْعِصَابَةِ عِنْدَ مـُحـَمَّدِ بـْنِ الْفـَرَجِ يـَتـَفـَاوَضـُونَ هـَذَا الْأَمـْرَ فـَكَتَبَ مُحَمَّدُ بْنُ الْفَرَجِ إِلَى أَبِى يُعْلِمُهُ بـِاجْتِمَاعِهِمْ عِنْدَهُ وَ أَنَّهُ لَوْ لَا مَخَافَةُ الشُّهْرَةِ لَصَارَ مَعَهُمْ إِلَيْهِ وَ يَسْأَلُهُ أَنْ يَأْتِيَهُ فَرَكِبَ أَبـِى وَ صـَارَ إِلَيـْهِ فـَوَجـَدَ الْقـَوْمَ مـُجـْتـَمِعِينَ عِنْدَهُ فَقَالُوا لِأَبِى مَا تَقُولُ فِى هَذَا الْأَمْرِ فـَقـَالَ أَبـِى لِمـَنْ عـِنـْدَهُ الرِّقـَاعُ أَحـْضـِرُوا الرِّقَاعَ فَأَحْضَرُوهَا فَقَالَ لَهُمْ هَذَا مَا أُمِرْتُ بِهِ فـَقـَالَ بـَعْضُهُمْ قَدْ كُنَّا نُحِبُّ أَنْ يَكُونَ مَعَكَ فِى هَذَا الْأَمْرِ شَاهِدٌ آخَرُ فَقَالَ لَهُمْ قَدْ أَتَاكُمُ اللَّهُ عـَزَّ وَ جـَلَّ بـِهِ هـَذَا أَبـُو جـَعـْفَرٍ الْأَشْعَرِيُّ يَشْهَدُ لِي بِسَمَاعِ هَذِهِ الرِّسَالَةِ وَ سَأَلَهُ أَنْ يَشْهَدَ بِمَا عِنْدَهُ فَأَنْكَرَ أَحْمَدُ أَنْ يَكُونَ سَمِعَ مِنْ هَذَا شَيْئاً فَدَعَاهُ أَبِى إِلَى الْمُبَاهَلَةِ فَقَالَ لَمَّا حـَقَّقَ عـَلَيـْهِ قـَالَ قَدْ سَمِعْتُ ذَلِكَ وَ هَذَا مَكْرُمَةٌ كُنْتُ أُحِبُّ أَنْ تَكُونَ لِرَجُلٍ مِنَ الْعَرَبُ لَا لِرَجُلٍ مِنَ الْعَجَمِ فَلَمْ يَبْرَحِ الْقَوْمُ حَتَّى قَالُوا بِالْحَقِّ جَمِيعاً
اصول كافى جلد 2 صفحه 110 رواية 2

ترجمه روايت شريفه :
خـيـرانـى از پـدرش روايت كند كه او گويد: بر در خانه امام جواد عليه السلام گماشته خـدمـتى بوده و احمد بن محمد بن عيسى ، هر شب هنگام سحر مى آمد تا از وضع بيمارى امام عـليـه السـلام خـبـر گـيـرد، شـخـص ديـگـرى هـم بـود كـه بـه عـنـوان رسـول و فرستاده ميان امام و پدرم رفت و آمد ميكرد، چون او مي آمد احمد ميرفت و پدرم با او خـلوت ميكرد، شبى من بيرون رفتم و احمد از آن مجلس برخاست ، پدرم با فرستاده خلوت كـرد، احـمـد هـم در اطـراف مـجـلس گـشت تا در گوشه اى كه سخن آنها را ميشنيد بايستاد؟ فـرسـتـاده به پـدرم گـفـت : آقـايـت به تو سلام ميرساند و مى فرمايد من در ميگذرم و امر امامت به پسرم على ميرسد و او بعد از من بر گردن شما همان حق دارد كه من بعد از پدرم بر شما داشتم ، سپس فرستاده برفت و احمد بجاى خود بازگشت و به پدرم گفت : او بتو چه گفت ؟ پدرم گفت : سخن خيرى گفت ، احمد گفت : من سخن او را شنيدم پنهان مكن و آنچه شنيده بود باز گفت .
پدرم به او گفت : اين عمل كه تو كردى ، خدا بر تو حرام ساخته بود، زيرا خداي تعالى مى فـرمـايـد: (((تجسس نكنيد ـ 12 حجرات ـ))) اينك اين گواهى را داشته باش ، شايد روزى محتاجش شوى ، مبادا تا وقتش رسد آنرا اظهار كنى .
چون صبح شد، پدرم موضوع گفته فرستاده را در ده ورقه نوشت و مهر كرد و به ده نفر از بزرگان قوم داد و گفت اگر من پيش از آنكه اين را از شما مطالبه كنم مردم ، آنرا باز كنيد و مضمونش را به مردم اطلاع دهيد.
چـون حـضـرت ابـى جـعـفـر عـليـه السـلام درگـذشـت ، پـدرم گـويـد: مـن هـنـوز از منزل بيرون نرفته بودم كه قريب چهار صد نفر به امامت حضرت على النقى عليه السلام يقين كرده بودند و رؤ ساء شيعه نزد محمد بن فرج (كه از موثقين اصحاب حضرت رضا و حـضـرت جواد و امام دهم عليهم السلام بود) انجمن كرده ، راجع به اين امر گفتگو ميكردند. مـحمد بن فرج به پدرم نامه اى نوشت و او را از انجمن آنها نزد خود آگاه ساخت و نيز نوشت اگـر بـيـم شـهرت نبود، خودش هم با ايشان نزد او مي آمد و از وى ميخواست كه به منزلش رود، پـدرم سـوار شـد و نـزد او رفـت ، ديـد مـردم نـزد او گرد آمده اند. آنها به پدرم گفتند: دربـاره ايـن امـر چـه مـيـگـوئى ؟ پـدرم بـه كـسـاني كه نامه ها نزدشان بود گفت : نامه ها را بـياوريد، ايشان آوردند، پدرم گفت : اينست همان مطلبى كه به آن ماءمور بودم ، بعضى از آنـهـا گـفـتند: ما دوست داشتيم كه تو در اين موضوع گواه ديگرى هم ميداشتى پدرم گفت : آنـرا هـم خـداى عـزوجل درست كرده است ، اين ابو جعفر اشعرى است كه به شنيدن اين پيام گـواهـى مـيـدهـد و از او خـواست كه گواهى خود را بگويد: احمد انكار كرد كه در اين باره چيزى شنيده باشد پدرم او را به مباهله طلبيد و ملزمش ساخت ، آنگاه احمد گفت : من اين پيام را شـنيدم و اين شرافتى بود كه ميخواستم به مردى از عرب برسد نه به عجم ، پس همه آن جمعيت به حق معتقد شدند.
و در نسخه صفوانى است .