حدیث شماره 6

6- عـَلِيُّ بـْنُ إِبـْرَاهـِيـمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي نَجْرَانَ عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قـَالَ قَالَ لَهُ مَنْصُورُ بْنُ حَازِمٍ بِأَبِى أَنْتَ وَ أُمِّى إِنَّ الْأَنْفُسَ يُغْدَى عَلَيْهَا وَ يُرَاحُ فـَإِذَا كـَانَ ذَلِكَ فـَمـَنْ فـَقـَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِذَا كَانَ ذَلِكَ فَهُوَ صَاحِبُكُمْ وَ ضَرَبَ بِيَدِهِ عـَلَى مـَنـْكـِبِ أَبـِى الْحـَسـَنِ ع الْأَيـْمـَنِ فـِى مَا أَعْلَمُ وَ هُوَ يَوْمَئِذٍ خُمَاسِيٌّ وَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ جَالِسٌ مَعَنَا
اصول كافى جلد 2 صفحه 83 رواية 6

ترجمه روايت شريفه :
صـفـوان جـمـال گـويـد: منصور بن حازم بامام صادق عليه السلام عرضكرد: پدر و مادرم بـقربانت مرگ در هر صبح و شام بسراغ جانها مى آيد، اگر چنين شد، امام كيست ؟ حضرت صـادق عـليـه السـلام فـرمـود: اگـر چـنين شد اينست امام شما و با دست بشانه ابوالحسن عـليـه السـلام زد ـ كـه فـكر ميكنم شانه راست بود ـ و او در آنوقت پنج ساله بود (قدش پنج وجب بود) و عبداللّه بن جعفر (افطح امام طايفه فطحيه ) با مادر آن مجلس نشسته بود (بـا وجـود آنـكـه از پدرش چنين سخنى شنيد، بعد از وفات پدر مخالفت كرد و دعوى امامت نمود)