گاهي افراطگري در تعبد و به تعبيري ديگر خشك مقدسي، انسان را وادار به بدعت‌گذاري در دين مي‌كند، كه مي‌توان نمونه آن را در وضوي غسلي دانست. برخي براي توجيه شستن پاها در وضو مي‌گويند: شستن پا و وارد شدن با پاي نظيف در مسجد بهتر از آن است كه انسان پا را مسح كند و سپس با پاي كثيف وارد مسجد شود.
جواب اين توجيه اين است كه انسان اول پاي خود را بشويد سپس به جهت وضوي نماز پاهايش را با نيت تعبد مسح نمايد. و نيز به عنوان نمونه براي اين موارد مي‌توان به منع عمر از حج تمتع مثال آورد؛ زيرا او مي‌گفت: كسي كه براي حج آمده تا اعمال حجش تمام نشده نبايد به سراغ زن خود برود گرچه از عمره فارغ شده و از احرام بيرون آمده است.