مسلمانان با تبرك و توسل و استغاثه و طلب شفاعت از اولياي الهي، تقرب به غير خدا نمي‌جويند؛ بلكه از آنجا كه افراد صالح متقرب نزد خدايند آنان را واسطه قرار داده تا به خدا نزديك شوند. ما معتقديم كه تقرب اصلي و حقيقي و در نهايت امر به سوي خدا است و تنها او است كه پناه دهنده مردم و بيچارگان است، و ما با توسل به افراد صالح سعي مي‌كنيم كه همراه با دعاي آنان به خداي متعال بيشتر نزديك شويم. و لذاست كه خداوند متعال مي‌فرمايد: «وابْتغوا اليْه الْوسيله»؛(163) «و وسيله‌اي براي تقرب به او بجوييد.»
و نيز مي‌فرمايد: «ولوْ انهمْ اذْ ظلموا انْفسهمْ جآووك فاسْتغْفروا الله واسْتغْفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما»؛(164) «و اگر اين مخالفان هنگامي كه به خود ستم كردند و فرمان‌هاي خدا را زير پا گذاردند به نزد تو مي‌آمدند و از خدا طلب آمرزش مي‌كردند و پيامبر هم براي آن‌ها استغفار مي‌كرد، خدا را توبه‌پذير و مهربان مي‌يافتند.» چرا قرآن هنگامي كه قصه برادران حضرت يوسف‌عليه السلام را نقل مي‌كند و اشاره به پشيماني آن‌ها مي‌كند مي‌فرمايد: آنان نزد پدر خود يعقوب آمده و گفتند: «يا ابانا اسْتغْفرْ لنا ذنوبنا انا كنا خاطيين»؛(165) «پدر! از خدا آمرزش گناهان ما را بخواه كه ما خطاكار بوديم.»
اگر آمدن نزد واسطه و درخواست از او كه از خداوند آمرزش بخواهد شرك است، چرا حضرت يعقوب كه از داعيان توحيد و ترك شرك و بت‌پرستي است فرزندان خود را از اين نوع تقاضا و درخواست منع نكرد؟