براى شناخت فرقه شيخيه و انشعاب‏ هاى به وجود آمده در آن، آشنايى با شاگردان احسايى ضرورى است. البته ما در اين جا در صدد برشمردن همه شاگردان وى نيستيم؛ چنان كه در صدد بيان همه اساتيد وى نبوديم.
احسايى، شاگردان بسيار داشت كه از ميان ايشان، سيدكاظم رشتى (1212 ـ 1259 ه. ق)، پس از وفات احسايى در بسط و ترويج افكار او، كوشيد و در حكم جانشين وى بود.(19)
ديگر شاگرد او، ميرزاحسن گوهر، نيز مشرب وى را داشت و احسايى، پاسخ برخى از نامه ‏ها را بدو واگذار مى‏كرد.(20) برخى ديگر از افرادى كه از احسايى، اجازه دريافت داشته ‏اند، عبارت بودند از:
شيخ محمد حسن نجفى معروف به صاحب جواهر؛(21)
حاج محمد ابراهيم كلباسى؛(22)
ميرزا محمد تقى نورى؛(23)
شيخ اسد الله كاظمى شوشترى؛
ملا على برغانى؛(24)
آقا رجبعلى يزدى؛(25)
ملا على بن آقا عبدالله سمنانى؛
على بن درويش كاظمى(26)؛
محمد تقى فرزند احسايى؛
على نقى فرزند احسايى؛(27)
و ديگران.(28)