گفته شد كه حضرت سيّد الشهّداء عليه السّلام را غلام تُرْكىّ بود نهايت صلاح و سداد و قارى قرآن بود، در روز عاشورا آن غلام با وفا خود را صف سپاه مخالفان زد و رجز خواند:
شعر :
                                                    اَلْبَحْرُ مِنْ طَعْنى وَضَرْ بى يصْطَلى
                                                                                                        وَالْجَوُّ مَنْ سَهْمى وَنَِبْلى يَمْتَلى
                                                    اِذا حُسامى فى يَمينى يَنْجَلى
                                                                                                        يَنْشَقُّ قَلْبُ الْحاسِدِ المُبَجَّلِ
پس حمله كرد و بسيارى از مخالفان را به درك فرستاد، بعضى گفته اند هفتاد نفر از آن سياه رويان را به خاك هلاك افكند و آخر به تيغ ظلم و عدوان بر زمين افتاد، حضرت امام حسين عليه السّلام بالاى سرش آمد و بر او بگريست و روى مبارك خود را بر روى آن سعادتمند گذاشت آن غلام چشم بگشود و نگاهش به آن حضرت افتاد و تبسّمى كرد و مرغ روحش به بهشت پرواز نمود.(210)