از روایات متعدّدى استفاده مى شود که پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) نیز بر زمین سجده مى کرد، نه بر فرش، لباس و مانند آن.
در حدیثى از ابوهریره مى خوانیم که مى گوید: «سجد رسول الله فى یوم مطیر حتّى أنّى لانظر إلى أثر ذلک فى جبهته و ارنبته; رسول خدا را در یک روز بارانى دیدم که بر زمین سجده مى کرد و اثر آن بر پیشانى و بینى او نمایان بود».(1)
اگر سجده بر فرش و پارچه جایز بود، لزومى نداشت آن حضرت در روز بارانى بر زمین سجده کند.
عایشه نیز مى گوید: «ما رأیت رسول الله متقیاً وجهه بشىء; من هرگز ندیدم پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) (به هنگام سجده) پیشانى خود را به چیزى بپوشاند».(2)
ابن حجر در شرح این حدیث مى گوید: این حدیث اشاره به این است که اصل در سجده این است که پیشانى به زمین برسد ولى در موقع عدم توانایى واجب نیست.(3)
در روایت دیگرى از میمونه (همسر دیگر رسول خدا) آمده است: «و رسول الله یصلى على الخُمرة فیسجد; پیامبر بر قطعه حصیرى نماز مى خواند و سجده مى کرد».(4)
بدیهى است مفهوم حدیث این است که پیامبر بر همان سجّاده حصیرى سجده مى کرد.
روایات متّعددى در منابع معروف اهل سنّت آمده است که پیامبر بر «خمره» نماز مى خواند، (خُمره حصیر کوچک یا سجّاده اى است که از برگ درخت نخل مى بافتند).
عجب این است که اگر شیعیان به این صورت عمل کنند و به هنگام نماز خواندن سجّاده هاى حصیرى زیر پا بیندازند، از سوى بعضى از متعصّبین به بدعت متّهم مى شوند و با چشم خشم به آنها مى نگرند در حالى که این احادیث مى گوید این کار سنّت پیامبر(صلى الله علیه وآله)بوده است.
و چقدر دردناک است که سنّت ها بدعت شمرده شود!
فراموش نمى کنم که دریکى از سفرهاى زیارت خانه خدا هنگامى که درمسجدپیامبر(صلى الله علیه وآله)روى سجّاده حصیرى کوچکى مى خواستم نمازبخوانم، فرد متعصّبى از علماى وهّابى آمد و حصیر را گرفت و با قیافه اى خشمگین به گوشه اى پرتاب کرد، لابد «سنّت» را «بدعت» مى شمرد!
* * *
1. مجمع الزوائد، جلد 2، صفحه 126.
2. مصنف ابن ابى شیبه، جلد 1، صفحه 397.
3. فتح البارى، جلد 1، صفحه 404.
4. مسند احمد، جلد 6، صفحه 331 .