سؤال 37:
آيا صحيح است که امام شافعي و امام رازي و امام يحيي بن معين و جمع کثيري از علماي اهل سنت تقيه در برابر مسلمان را جايز مي دانند؟ چنانچه: فخر رازي ذيل آيه شريفه: (إلاّ أن تتقوا منهم تقاة)(65)به آن تصريح کرده و از شافعي نيز نقل کرده(66)
مي کند بر جواز تقيه به هنگام مواجهه با کافران مقتدر و غالب ولي مذهب شافعي اين است که اگر وضعيت مشابهي بين مسلمانان پيش آيد باز هم تقيه براي حمايت از جان مباح مي باشد.
امام ذهبي در مقام دفاع از يحيي بن معين که در جريان غائلة مخلوق و قديم بودن قرآن همراه حکومت شده بود مي گويد: «هذا أمرٌ ضيق ولا حرج علي من أجاب في المحنة، بل ولا علي من اُکره علي صريح الکفر، عملا بالاية. وهذا هو الحق وکان يحيي ـ رحمه الله ـ من ائمة السنة، فخاف من سطوة الدولة، وأجاب تقية»(67)
پس چرا ما به شيعه اعتراض مي کنيم، که آنها براي چه تقيه مي کنند؟ در جائيکه تقيه از مسلمان جايز باشد. چه ايرادي بر شيعه داريم؟ اگر بگوييد: تقيّه در برابر کافر جايز است مي گوئيم مگر حکومت بني العباس، حکومت کافرين بود، که يحيي بن معين در برابر آنان تقيه مي کرد؟