بنام خداوند جان و خرد
                                                                                                      كزين برتر انديشه بر نگذرد
                                                   خداوند نام و خداوند جاى
                                                                                                      خداوند روزى ده رهنماى
                                                   خداوند كيوان و گردان سپهر
                                                                                                      فروزنده ماه و ناهيد و مهر
                                                   زنام و نشان و گمان برتر است
                                                                                                      نگارنده بر شده پيكرست
                                                   به بينندگان آفريننده را
                                                                                                      نبينى مرنجان دو بيننده را
                                                   نيايد بدو نيز انديشه راه
                                                                                                      كه او برتر از نام و از جايگاه
                                                   سخن هر چه زين گوهران بگذرد
                                                                                                      نيابد بدو راه جان و خرد
                                                   خرد گر سخن برگزيند همى
                                                                                                      همانرا گزيند كه بيند همى
                                                   ستودن نداند كس او را چو هست
                                                                                                      ميان بندگى را ببايدت بست
                                                   خرد را و جان را همى سنجد اوى
                                                                                                      در انديشه سخته كى گنجد اوى
                                                   بدين آلت راى و جان و زبان
                                                                                                      ستوده آفريننده را كى توان
                                                   به هستيش بايد كه خستو شوى
                                                                                                      زگفتار بى كار يكسو شوى
                                                   پرستنده باشد و جوينده راه
                                                                                                      بژرفى بفرمانش كردن نگاه
                                                   توانا بود هر كه دانا بود
                                                                                                      ز دانش دل پير برنا بود
                                                   از اين پرده برتر سخن گاه نيست
                                                                                                      ز هستى مر انديشه را راه نيست (1)