آگاهي از هدف روايات، بسته به آن است كه نحوه عمل يهود و نصاري در كنار قبور پيامبران را بدانيم؛ زيرا پيامبر گرامي، ما را از عملي كه آنان انجام مي دادند باز مي دارد. اگر حدود كار آنان برايمان روشن شود، محدوده حرمت در اسلام نيز مشخص خواهد شد.

قرينه هايي در احاديث گذشته هست كه گواهي مي دهند مردم قبور پيامبران خود را قبله خود قرار داده و از توجه به قبله واقعي سرباز مي زدند. بلكه بالاتر، در كنار قبور پيامبران، به جاي اين كه خدا را بپرستند، پيامبران خود را مي پرستيدند و يا آنان را با خدا در عبادت و پرستش شريك مي ساختند.

اگر مفاد احاديث اين باشد كه «قبور آنان را قبله خود اتخاذ نكنيم» و يا «آنان را با خدا شريك در عبادت نكنيم» و....، هرگز نمي توان با اين احاديث، بر تحريم مسجد سازي بر روي قبور و يا جوار صالحان و پاكان استدلال كرد، چرا كه زائران آنان نه قبر را قبله خود قرار مي دهند و نه آنان را مي پرستند بلكه اينان خداي يگانه را مي پرستند و در حال نماز رو به كعبه مي ايستند و هدفشان از ساختن مسجد در جوار اوليا، تبرك از مكان آنها است.

بنابر اين، مهم اين است كه ثابت شود هدف روايات از اين كه «قبور آنان را مسجد اتخاذ نكنيم»، همان است كه گفته شد.