3. حمله به نجف اشرف:
حمله وهّابي ها به عراق از 1214 ه آغاز شد. چون در آن سال وهّابي ها به نجف اشرف حمله نمودند، ولي عرب خزاعل جلو آن ها را گرفتند و سيصد نفر از آن ها را كشتند(1). در سال 1215 نيز گروهي براي انهدام مرقد مطهّر حضرت امير عليه السلام عازم نجف اشرف شدند كه در مسير با عدّه اي از اعراب درگير شدند و شكست خوردند(2). در مدّت نزديك به ده سال چندين بار حملات شديدي به شهر كربلا و نجف انجام دادند(3). در سال 1216 وهّابيّان پس از كشتار بي رحمانه اهل كربلا و هتك حرمت حرم حسيني عليه السلام با همان لشگر راهي نجف اشرف شدند، ولي مردم نجف به سبب آگاهي از ماجراي كشتار و غارت كربلا و آمادگي دفاعي به مقابله برخواستند؛ حتّي زن ها از منزل ها بيرون آمدند و مردان خود را تشجيع و تحريك به دفاع كردند تا اسير كشتار و چپاول وهّابيّان نشوند، در نتيجه سپاه وهّابي ها نتوانستند به شهر نجف وارد شوند(4). در سال 1220 يا 1221 وهّابي ها به سركردگي «سعود» به نجف اشرف حمله بردند، ولي چون شهر داراي برج و بارو بود، و در بيرون نيز خندقي شهر را حفاظت مي كرد، به علاوه جمعي از مردم و طلاب علوم ديني در حدود دويست نفر تحت رهبري شيخ جعفر نجفي (كاشف الغطاء) از مراجع اعلم عصر كه خود مردي دلير بود، شبانه روز مشغول دفاع از شهر بودند، كاري از پيش نبردند.
خانه شيخ جعفر كاشف الغطاء انبار اسلحه بود و او بر هر دروازه نجف و در هر برجي جمعي از طلاب و مردم را به دفاع واداشته بود.
شيخ حسين نجف، شيخ خضر شلال، و سيد جواد عاملي صاحب مفتاح الكرامه و شيخ مهدي ملاكتاب از جمله علماي مدافع شهر بودند كه از مردان بلند آوازه مي باشند.
قواي سعود در اين حمله پانزده هزار وهابي جسور جنگجو بود. وهّابي ها چندان كه سعي كردند نتوانستند وارد شهر شوند، و مدافعان نجف با سرسختي دفاع مي كردند.
در يكي از روزها برخي از وهّابي ها از ديوار شهر بالا آمدند و نزديك بود شهر را اشغال كنند، ولي با دفاع مردانه مدافعان مسلح مواجه شدند، و عقب نشستند. در مدت محاصره نجف چون مدافعان از درون شهر و برج و باروها وهّابي ها را زير آتش داشتند، توانستند هفتصد نفر از آن ها را به قتل رسانند. سرانجام سعود با بقيه نفراتش نااميد از نجف اشرف بازگشت.
اهالي نجف قبل از رسيدن قواي سعود، خزانه حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام را به بغداد و از آنجا به كاظمين منتقل ساختند و در محزن آنجا به وديعت نهادند، و بدين گونه از دستبرد آن قوم غارتگر وحشي مصون ماند.
ابن بشر مورخ نجدي راجع به حمله سعود به نجف در تاريخ نجد مي نويسد:
«در سال 1220 سعود با سپاه انبوهي از نجد و نواحي آن در بيرون شهر معروف در عراق (نجف اشرف) فرود آمد، و سپاه مسلمين (وهّابي ها) را در اطراف شهر پراكنده ساخت، و دستور داد باروي شهر را خراب كنند.
چون ياران او به شهر نزديك شدند، به خندقي عريض و عميق برخورد كردند و نتوانستند از آن عبور كنند. در جنگي كه ميان طرفين روي داد در اثر تيراندازي از روي باروها و برجهاي شهر،(98) جمعي از مسلمين (وهّابي ها) كشته شدند. آن ها نيز از شهر عقب نشستند، و به غارت نواحي اطراف پرداختند»(5). سعود در سال بعد يعني 1222 نيز بار ديگر با بيست هزار جنگجوي جسور وهابي به نجف اشرف حمله برد، ولي چون ديد مدافعان شهر به رهبري كاشف الغطاء با توپ و تفنك آماده دفاع هستند نجف را رها ساخت، و به شهر «حله» روي آورد(6).
پاورقي ها: --------------------------------------------------------------------------
(1) وهابيان، ص 337.
(2) ماضي النجف وحاضرها، ج 1، ص 325.
(3) تاريخ المملكة السعوديّة، ج 1، ص 92.
(4) ماضي النجف وحاضرها، ج 1، ص 325.
(5) عنوان المجد في تاريخ نجد، ج 1 ، ص 137.
(6) رجوع شوده به: مفتاح الكرامة، ج 5 ص512، مقدمه محقق توانا علي دواني بر كتاب فرقه وهابي سيد محمد حسن قزويني، ص 41.