بدين سان در حدود 18 سال پس از سيد باب، آئين او به دو شعبه تقسيم گشت: فرقه ازليه، كه پيروان صبح ازل، يعني - همان بابيان بودند كه به آئين باب وفادار و استوار ماندند. اين فرقه، هم بابيه خوانده مي شود و هم ازليه. ديگر پيروان آئين بهائيه، كه به بهاءالله ايمان آوردند و او را پيامبر تازه اي پنداشتند از آئين باب و پيروي صبح ازل و جانشينان او، سرپيچيدند.
چنانكه گذشت، مذهب ازليه و يا بابيه به وسيله ي عدم فعاليت صبح ازل، رفته رفته رو به غروب نهاد و پيروان آن رو به انقراض رفتند، ولي روش بهائي به وسيله ي كوشش هاي پي گير بهاءالله و جانشينانش در تقويت و اشاعه ي آن، رفته رفته نيرومند گشت و نيز به وسيله ي كوششهاي مصلحانه ي عبدالبهاء در آن مذهب، كه مي كوشيد بعضي اشتباهات و لغزشهاي پدرش را اصلاح كند، منظم تر و گسترده تر گرديد.