عقايد نخستين سيد باب، بيشتر همان عقايد بعضي شيعيان و شيخيان بوده، كه او در آغاز كارش آنها را قبول داشته و هنوز از آنها رونگردانيده بود؛ ولي در ظواهر آنها تأويل و تفسيرهائي به كار مي برده و به صورت دلخواه خود درمي آورده و به خصوص به عقايد شيخيان متكي بوده، از اين رو، به اصل «ركن رابع» آنها باور داشته است، و در نوشته هاي خود به عنوان «تفسير سوره ي كوثر» بدان عقيده اشارت كرده و مقام خود را همان «ركن رابع» ولي به نام «باب» دانسته و كوثر را همان عنوان شمرده و گفته است: منظور از كوثر، من هستم، كه باب شناختن خدا و امام غايبم سفير بقيةالله منم - بقيةالله، يعني امام دوازدهم.