اين ملا شيخ علي ملقب به حضرت اعظم، يكي از شاگردان شيخ احمد احسائي و سيد رشتي و
يكي از فقهاي بزرگ بود، كه در قيام باب، دعوت او را پذيرفت و يكي از رسولان از جان گذشته و مجاهد سيد باب گرديد.
او، داعي و مبلغ و رسول سيار و كوشا بود. شهرها و روستاها را مي گشت و مردم را با آئين باب دعوت مي كرد. او، مردي محتاط بود - كوششهاي خود را پنهاني انجام مي داد، و در هر زمان و مكاني، به لباس مناسبي ملبس مي شد تا او را نشناسند.
پس از كشته شدن باب، او يكي از سران بزرگ بابيان شمرده مي شد و در كنكاش و سوءقصد بابيان به ناصرالدين شاه در نياوران و كنكاشهائي كه از سوي بابيان در زمان وزارت اميركبير بر ضد دولت و مقام سلطنت چيده مي شد، به رهبري ملا شيخ علي حضرت اعظم صورت مي گرفت؛ از اين رو، پس از كشف كنكاش، او را با گروهي از سران بابي گرفتند و به قتل رسانيدند.