اين شيعيان كامل، از فرقه ي شيعيه و حجتهاي خداوند بر خلق و واسطه هائي ميان امام غايب و خلق هستند... پس به طور مسلم، زمين از حجت خالي نمي ماند؛ اگر حجت در عالم نباشد، خلق مرتد مي شوند؛ وقتي مرتد شدند، نام خدا برده نمي شود و در نتيجه عنايات او از عالم مرتفع مي شود - نه آسمان مي ماند و نه زمين...
حاصل سخن اين است كه خداوند خلق را براي نتيجه و غايت شرعي آفريده، كه آن غايت، معرفت و عبادت اوست: خدا، اگر طريق معرفت و عبادت را به بندگانش نشان ندهد، كار لغوي كرده است و نشان دهنده ي طريق معرفت هم حجتهاي او «شيعيان كامل» هستند كه حلال و حرام را به آنها بفهماند، پس لابد بايد پس از غيبت امام، حجت خدا به طور ظاهر در ميان خلق شناخته باشد، كه مردم او را بشناسند و رو
به او كنند...
پس اگر اطلاق لفظ امام و حجت بر بزرگان و پيشوايان شيعه جايز باشد، در هر عصر و زماني ميان خلق ظاهر مي شود، و ناچار بايد از شيعيان باشد. اين حجتها بايد اشخاصي باشند كه امامت و پيشوائي مردم را بر عهده داشته باشند و واسطه ي ميان امام غايب و خلق باشند، تا مردم در حوايج ديني، به آنها رجوع كنند...»
اين بود استدلال پيشواي شيخيان براي اثبات اصل چهارم يا «ركن رابع» چنانكه از مراتب نقل شده ديده مي شود، نظر شيخيان در باب امامت، با عقيده ي امامتي كه شيعيان ديگر دارند، متفاوت است يعني - نخست امامت را، تجزيه كرده اند و دوم اصل ديگري كه جزء امامت است بر آن افزوده اند و امامت و لفظ امام را بر چند مفهوم و معني اطلاق كرده و منظور از امام زمان را، شيعي كامل، يعني پيشواي خود دانسته اند كه در زمان غيبت امام، حجتهاي خدا در ميان خلق باشند.