در سال 1260 قمري، دو نفر به سيد علي محمد باب ايمان آورده و از پيروان و فدويان او شدند كه بعدا در ادامه راه او نقش به سزايي داشتند و آن دو ميرزا يحيي و ميرزا حسينعلي بودند كه ميرزا يحيي توسط باب لقب «صبح ازل»، و حسينعلي، توسط طاهره قرة العين لقب «بهاء الله» را دريافت نمودند.
اين دو برادر فرزندان ميرزا عباس معروف به ميرزا بزرگ نوري بودند، ميرزا عباس از اهل نور مازندران بود و در دستگاه امام وردي ميرزا كه مدتي حاكم تهران و مدتي حاكم كرمان بود سمت منشيگري داشت. حسينعلي بهاء در سال 1233 هجري (دو سال قبل از تولد سيد علي محمد) در تهران متولد شد. او در تحت كفالت پدرش ميرزا عباس
بزرگ شد و بنا به نوشته ي آيتي در «كشف الحيل» و ابوالفضل گلپايگاني مدت ها نزد ميرزا نظر علي حكيم درس خوانده است و مدت دو سال كه در سليمانيه كردستان بوده تحصيلات خود را نزد شيخ عبدالرحمن عارف ادامه مي داده است. وي به عرفان و متصوفه علاقه داشت و در همان كودكي با عرفا و نويسندگان و فضلا به جهت پدرش معاشرت داشت. از اين رو وقتي بزرگ شد در سلك درويشان درآمد و چنانچه از عكسي كه به او نسبت داده اند پيداست داراي گيسوان بلند و موهاي پريشان بوده است. همان طور كه پسرش عبدالبهاء در «مقاله سياح» اشاره كرده است:
«وقتي كه آوازه بابيت سيد علي محمد باب منتشر شد، در سن 27 سالگي حدود سال 1260 هجري به او ايمان آورد و در سلك اصحاب او درآمد.»
و اين قسمت در كواكب الدريه آيتي آمده است.