پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ زمانی که انسان به مساله‌ای اعتقاد پیدا می‌کند، طبیعتاً به لوازم و امور مربوط به آن اعتقاد نیز، ملتزم است، هرچند به‌ظاهر منکر آن باشد. چون نمی‌شود شما مثلاً بگویید هر کس غیر از خدا را پرستش کند، بت‌پرست می‌شود، الا فلان شخص و فلان گروه و... این کلامی است که هیچ انسان عاقلی به آن تن نمی‌دهد.
حال سخن این‌جاست که بر اساس اعتقادات فاسد وهابیان، ایشان باید به کفر یا بدعت‌گذار بودن بسیاری از علمای بزرگ اهل سنت، حتی ائمه‌ی مذاهب چهارگانه معتقد باشند.[1] مگر اینکه بگویند اعتقادات ما به این افراد که می‌رسد، استثناء می‌خورد، در این‌صورت مواردی که باید استثناء کنند، خیلی بیشتر از خود اصل اعتقاد می‌شود.
نمونه‌ای از این اعتقادات مساله‌ی دست کشیدن و بوسیدن و تبرک کردن به قبور اولیاء و صالحان از جمله قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) که وهابیت این اعمال را ممنوع دانسته و مصداق بدعت معرفی می‌کند.[2]
در حالی‌که کتب بزرگان اهل سنت پر از مواردی است که در پاسخ از حکم این اعمال، اگر آن را مستحب و موجب تقرب ندانند، حداقل این است که هیچ اشکالی در این کار نمی‌بینند و آن را جایز می‌دانند. مثل احمد بن حنبل که در پاسخ به سوال فرزندش در مورد دست کشیدن به قبر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و بوسیدن آن، حکم به جواز این امر می‌کند.[3]
اکنون آقایان وهابی در این‌باره چه می‌گویند؟ اگر بگویند احمد بن حنبل، از اعتقاد ما، استثناء است، که با بقیه‌ی علمایی که چنین حکمی داده‌اند، باید چه کنند، و اگر استثناء نکنند که قطعاً چنین است، پس تنها نتیجه‌ی این حرف، بدعت‌گذار بودن احمد بن حنبل می‌شود، که وهابیان خود را به لحاظ فقهی به ایشان وابسته می‌دانند.

پی‌نوشت:

[1]. نقد نظريّه وهّابيّت، در تكفير مسلمانان.
[2]. بن باز، عبدالعزیز بن عبدالله، مجموع فتاوی، ج 13، ص 294، گردآورنده: محمد بن سعد الشویعر، موقع الرئاسه العامه للبحوث العلمیه و الافتاء، عربستان، بی‌تا.
[3]. ذهبی، شمس الدین ابوعبدالله محمد بن احمد، معجم الشیوخ الکبیر، ج1، ص 73، مکتبه الصدیق، طائف، عربستان، چاپ اول، 1988 م.