پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اهل سنت معتقدند حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها بعد از رحلت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله به مرگ طبیعی از دنیا رفته است، ولی واقعیت غیر از این است، و آن حضرت توسط غاصبان خلافت، به شهادت رسیده است، و این مطلب، علاوه بر نصوص شیعه، در کتاب‌های اهل سنت هم آمده است. البته در طول تاریخ، چون قدرت در دست مخالفین اهل بیت علیهم‌السّلام بوده است، این مسأله به شدت کتمان شده و آن را در کتبشان تحریف کرده‌اند؛ ولی با این همه، اسناد موجود در کتب اهل سنت برای اثبات این مطلب کافی است.

از روایات و نقل‌های تاریخی چنین بر می‌آید که بعد از رحلت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و تشکیل سقیفه، عده‌ای در منزل حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها تحصن کرده بودند، و عاملین خلیفه، دو بار به خانه ایشان، هجوم آوردند؛ ولی در کتب تاریخی، این تعدد با صراحت نیامده و هر کدام، گوشه‌ای از این جریانات را نقل کرده‌اند؛ ولی با نگاه به همه نقل‌ها، تعدد هجوم معلوم می‌گردد که در این‌جا رویدادهای هر کدام را ذکر می‌کنیم:

شاخصه‌های هجوم اول:
۱- اجتماع عده‌ای از مخالفین خلافت ابوبکر در خانه حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها که از بین آن‌ها، به حضور زبیر بن عوام تأکید شده است؛
۲- تهدید عمر به احراق بیت، در صورت عدم خروج مجتمعین از آن‌جا؛
۳- خروج متحصنین از بیت فاطمه سلام‌الله‌علیها، به‌ویژه زبیر که شمشیر در دست داشت؛
۴- عدم خروج حضرت علی علیه‌السّلام و حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها از خانه.

شاخصه‌های هجوم دوم (اصلی):
۱- تنها بودن اهل بیت علیهم‌السّلام در خانه و خالی بودن منزل، از یاران علی علیه‌السلام؛
۲- بیرون کشیدن اجباری علی علیه‌السلام از منزل و تهدید ایشان به قتل؛
۳- آتش زدن درب خانه توسط مهاجمین؛
۴- ایراد ضرب و جرح به حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها توسط مهاجمین و سقط فرزند ایشان، و شهادت ایشان در اثر‌‌ همان جراحات.[۱]

در این‌جا برخی از روایات و نقل‌های تاریخی اهل سنت، که نحوه هجوم به بیت وحی را اشاره کرده‌اند، می‌آوریم.[۲]
۱ـ دستور ابوبکر برای هجوم به خانه وحی
• بلاذری: عن ابن عباس قال: «بعث أبو بکر عمر بن الخطاب إلى على رضى‌الله‌عنه حین قعد عن بیعته و قال: ائتنى به بأعنف العنف.[۳] بعد از اين‌كه امام على علیه‌السّلام در خانه‌اش تحصن كرد، ابوبكر عمر را امر كرد كه او را به زور پیشش بیاورد.»
• ابن عبدربه اندلسی: «الذین تخلّفوا عن بیعة أبی بکر علی ع و العباس و الزبیر و سعد بن عبادة. فأما علی و العباس و الزبیر فقعدوا فی بیت فاطمة س حتى بعث إلیهم أبوبکر عمر بن الخطاب لیخرجوا من بیت فاطمة س، و قال له: إن أبوا فقاتلهم.[۴] اما آن‌هایی که از بیعت ابوبکر سرپیچی کردند، علی علیه‌السّلام و عباس و زبیر و سعد بن عباده بودند، أما علی و عباس و زبیر در خانه فاطمه تحصن کردند تا این‌که ابوبكر، عمر را امر كرد كه آن‌ها را از خانه فاطمه سلام‌الله‌علیها بیرون کند و اگر امتناع کردند با آن‌ها بجنگد.»
• ابوالفداء: «ثمّ انّ ابابکر بعث عمر بن خطاب الى علیٍ و من معه لیخرجهم من بیت فاطمة رضی‏ اللَّه عنها وقال: ان ابى‏ علیک فقاتلهم.[۵] تا این‌که ابوبكر عمر را امر كرد كه علی و کسانی‌که با او در خانه فاطمه بودند، از خانه فاطمه سلام‌الله‌علیها بیرون کند و اگر امتناع کردند با آن‌ها بجنگد.»

۲- هجوم آوردن به خانه وحی
• ابن قتیبه: «ثم قام عمر، فمشى معه جماعة، حتى أتوا باب فاطمة، فدقوا الباب.[۶] عمر، امر ابابکر را امتثال کرد و با جمعی از یارانش به خانه فاطمه سلام‌الله‌علیها آمدند و در زدند.»
• ابن تیمیّه: «إنّه کبس البیت لینظر هل فیه شی‏ء من مال اللّه الذی یقسّمه و أن یعطیه لمستحقّه، ثمّ رأى أنّه لو ترکه لهم لجاز، فإنّه یجوز أن یعطیهم من مال الفی‏ء.[۷] ابوبکر خانه‌ فاطمه سلام‌الله‌علیها را محاصره کرد تا ببیند در آن مالی از اموال فیء و اموال خداوند در آن نيست تا به مستحقش بدهد كه سپس ديد اگر آن اموال را به آن‌ها بدهد، جایز است.»
• ابن ابی‌الحدید: «.. جاء عمرالی بیت فاطمه س فی رجال من الانصار وقلیل من المهاجرین وقال والذی نفسی بیده لتخرجن الی البیعه او لأحرقن البیت علیکم.[۸] سپس عمر با عده‌ای از مهاجرين و كمی از انصار به خانه فاطمه سلام‌الله‌علیها آمدند و گفت: به‌خدا قسم! یا برای بیعت خارج می‌شوید یا این‌که خانه را بر سرتان می‌سوزانم.»
• محمد حسین هیکل: «فبلغ أبا بکر وعمر اجتماعهم بدار فاطمة فاتیا فی جماعة حتى هجموا الدار...[۹] خبر رسید به ابوبكر و عمر كه آن‌ها در خانه فاطمه سلام‌الله‌علیها تحصن كردند و لذا به خانه هجوم بردند.»
• ابوبکر در آخر عمرش آرزو داشت که کاش بعضی از کار‌ها را نمی‌کردم، یکی از آن‌ها هم هجوم به خانه حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها بود چنان‌که در کتب تاریخ ذکر شده است: «وددت أنی لم أفتش منزل فاطمة و لو نصب علی لی الحرب.[۱۰] ای كاش به خانه فاطمه سلام‌الله‌علیها هجوم نمی‌كردم، حتى اگر قصد جنگ با من را داشتند.»

پی‌نوشت:
[۱]. دانشنامه شهادت حضرت زهرا علیهاالسّلام، ج۲، ص۱۴۳.
[۲]. برای مطالعه بیشتر در این رابطه رجوع شود به کتاب‌های: مأساة الزهراء علیهاالسّلام: سید جعفر مرتضی عاملی، الهجوم علی بیت فاطمه علیهاالسّلام: شیخ عبدالزهرا مهدی، الحجه الغراء علی شهاده الزهرا علیهاالسّلام: آیت الله سبحانی، دانشنامه شهادت حضرت زهرا علیهاالسّلام: علی لباف و ...
[۳]. جمل من أنساب الأشراف، بَلَاذُری، دار الفکر، ج‏۱، ص‏۵۸۷.
[۴]. العقد الفرید، ابن عبد ربّه، دار الکتب العلمیّة، ج۵، ص۱۳.
[۵]. المختصر فی اخبار البشر، أبوالفداء، دار المعارف، ج۱، ص۱۹۵.
[۶]. الإمامة والسیاسة، ابن قتیبه دینوری، دار الاضواء، ج‏۱، ص۳۰؛ برخی‌ها در انتساب این کتاب به ابن‌قتیبه تشکیک کرده‌اند، ولی این کتاب بار‌ها توسط اهل سنت با همین مؤلف چاپ شده و علمای بزرگ اهل سنت مثل ابن‌حجر هیثمی و ابن‌عربی در «العواصم و القواصم» و فرید وجدی ودیگران تصریح به تألیف این کتاب توسط ابن‌قتیبه کرده‌اند، و او را به خاطر نوشتن این حقایق سرزنش کرده‌اند و توصیه به کتمان دارند.
[۷]. منهاج السنّة منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه، مؤسسة قرطبه، ج۸، ص۲۹۱. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[۸]. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، مکتبة آیةالله العظمی مرعشی نجفی، ج۲، ص۵۶.
[۹]. الصدیق أبوبکر، محمد حسین هیکل، دارالمعارف، ص۶۳.
[۱۰]. جمل من أنساب الأشراف، بَلَاذُری، دار الفکر، ج۱۰، ص۳۴۶ و کتب دیگر