همانطور که در سیره ی انبیاء شنیدیم و در کتب مطالعه کردیم، متوجه شدیم که انبیاء برای اثبات حرف خود معجزه آورده اند و کارهایی کرده اند که دیگران از انجام آن کار عاجز بوده و به فوق العاده بودن آن اقرار داشته اند. پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد صل الله علیه و آله علاوه بر معجزات عدیده ای که داشته است، معجزه ای جاویدان به مردم زمان خود و زمان بعد از خود هدیه کرده است، تا دیگر برای کسی شبهه نشود که حضرت محمد صل الله علیه و آله فرستاده الهی هست یا نه؟

لذا رهبران بهائی برای اثبات خود به این فکر افتاده اند مانند قرآن بیاورند و آنرا به خدا نسبت دهند، بخاطر همین هر چه در مورد علوم قرآن می دانستند در کتاب خود پیاده کرده اند. اما در اینجا اشتباه بزرگی از سید باب و میرزا بهاء ظاهر شده، (و خیال می کنم اشتباه عمدی بوده است) و تصور کرده اند که منظور از آیت: ساختن جملات عربی یا فارسی است که مانند آیات قرآن موزون و سبک خاصی داشته باشد.
اینست که در کتاب اقدس و در الواح باب و بهاء این سبک رعایت و منظور گردیده و به نام آیات آسمانی در میان مردم عوام منتشر شده است.
و چون دستشان از همه جا کوتاه و قوطی معرکه ی ایشان از هر رنگ و نیرنگ خالی بوده: تنها به این قسمت متوسل شده اند و اینست که میرزا بهاء در بدیع (ص218 س11) می گوید: اگر چه والله الذی لا اله الا هو  هرگز جمال ابهی جز آیات منزله که از سماء احدیت نازل است حجت و میزان امر نفرموده اند. و در صفحه (217) می گوید: من به همان حجت نقطه اولی ظاهر شده ام بل اعظم او انتم تشعرون و والله الذی لا اله الا هو که ابدا دوست نداشته اند جز بنفس ظهور و آیات منزله احدی در اثبات امرشان استدلال نماید، و خود نقطه بیان هم روح ما سواه فداء جز به آیات استدلال نفرموده اند. چنانچه در مجالس عدیده ایشان را حاضر نمودند و برهان طلبیدند، جز آیات از آن مکمن اسماء و صفات ظاهر نشد و هر یک از عباد هم که طلب حجت و برهان نمودند جواب صادر که به آیات الهی ناظر باشید چه که حجت لم یزل آیات الله بوده و کل من علی الارض را همین حجت کافی است.
پس به موجب این کلمات یگانه آیت و تنها راه حقیقت و مسلک بهائیت و بابیت همان آیات نازله و کلمات ساختگی باب و بهاء است، و بخاطر همین امر خوب است که کتب باب و بهاء را مطالعه کرد و در آیاتی که به اصطلاح از طرف خداوند نازل شده است تعقل و تدبری کنند ، و میزان عقل و رای و معرفت جناب میرزا و سید باب را بدست آورند.
ولی ناگفته نماند که: ایات منزله میرزا یا باب نه تنها آدم بی طرف را به سوی ایشان جلب و موجبات حسن عقیده و تمایل و علاقه را فراهم نمی آورد، بلکه به عکس: مراتب جهل و نادانی و گمراهی و حب ریاست و شهوت و شهرت آنان را بطور قطع و وضوح به اثبات می رساند.