آن‌چه امروزه جامعه اسلامی به عنوان دشمنی و شرارت علیه این دین مقدس و پیام‌آور آن به وضوح می‌بیند، اعمال و رفتار وهابیت است که با جلوگیری کردن از تبرک، توسل و زیارت قبور و مواردی از این قبیل، در این مسیر حرکت می‌کنند.

اما سؤال این‌جاست که آیا وهابیت بدون هیچ سبقه تاریخی، اقدام به این رفتار کرده‌اند؟ و یا به عبارتی ایشان خود، مبدع این حرکت ملحدانه بوده و سرمشقی نداشتند؟
با برسی تاریخ صدر اسلام مشخص می‌شود که این باور و در نتیجه رفتار وهابیان، ریشه در قرون اولیه و حکومت امویان دارد؛ زیرا سیاست بنی‌امیه و در رأس آن‌ها معاویه بر محور محو و نابودی اسلام بوده است و بعد از وی مروان بن حکم، حجاج بن یوسف ثقفی، عبدالملک بن مروان و ... از تبرک و توسل و زیارت قبر پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) جلوگیری کرده‌اند. به عنوان نمونه معاویه در یکی از گفتارهای خود به وضوح بیان کرد: «به خدا سوگند تا نام پیامبر را دفن نکنم و از زبان‌ها نیندازم، آرام نخواهم گرفت.»[1] 

پی‌نوشت:

[1]. ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ذیل خطبه 60، بیروت، ج5، ص129-130