به نظر اکنکار 999 چرخه تناسخ و تولدهای مکرر در کره زمين وجود دارد و اگر فرد به درجه معنوی روح رسيده باشد، از قيد و بندهای اين دنيا خلاصی می‌يابد و از آن پس در جهان‌های معنوی سير مي‏کند.[1] بايد توجه داشت که عقيده به تناسخ نقش مؤثری براى استعمارگران ايفا مي‏کند؛ چرا که اقوام محروم و استثمار شده را به استقبال از انواع ناملايمات و محروميت‌ها به عنوان يک وسيله تکامل دعوت و آنها را به پذيرش زندگى ملالت‏‌بار، تشويق مي‏کند. به عنوان نمونه نظام طبقاتی کاست در هند بر اساس عقيده به تناسخ به راحتی اجرا می‌‏شد و بر اساس آن، هيچ کس به خودش اجازه نمي‏داد تلاش کند تا از طبقه‏‌ای پايين به طبقه بالاتر اجتماعی برود؛ زيرا مي‏گفتند: اگر چنين کنند، وقتی بار ديگر به جهان مي‏آيند، در بدن يک انسان گرفتارتر و يا پيکر يک حيوان به دنيا خواهند آمد. اين زهر کشنده‏‌ای است که انزواطلبی و نااميدی از تغيير وضعيت موجود را قطره قطره در کام ملت‌ها چکانده تا از اين رهگذر، پايه‏‌های استعماری خود در کشورها را مستحکم‏‌تر کنند.

پی‌نوشت:

[1]. به عقيده تناسخيان؛ آنگاه ‌که انسان مي‎ميرد، روح او به اين جهان برمي‎گردد و در اين بازگشت، براي خود بدني لازم دارد كه با آن به زندگي مادي ادامه دهد و اين بدن جديد، گاهي نبات است و گاهي حيوان و گاه انسان.
همچنین بنگرید به: کتاب نقد، مقاله گذری بر آيين اکنکار، ص‏325.