پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب- برخی زبان تصوف را زبان رمزی و اسرارآمیز می‌دانند. به همین دلیل صوفیان نباید لب به سخن گشوده و معارف تصوف را بیان کنند. اما باید دید چرا زبان تصوف زبان رمزی و اسرار آمیز است. در کتب صوفیه مشهور است «ذوالنون مصری که به قول جامی رئیس صوفیان به شمار می‌آید، اول کسی است که برای فرار از اعتراض معترضین، رموز صوفیانه را به کار برده است.»[تاریخ تصوف در اسلام، ص 59]

گویا رمزگونه صحبت کردن صوفیان به مبنایی برای صوفیه و مَفری برای کتمان عقاید ایشان بدل گشته بود. چنانکه خواجه عبدالله انصاری درباره برملا کردن اسرار صوفیه گفته است: «...چون شبلی پدید آمد این علم (علم تصوف) را سر منبر برد و آشکار کرد. جنید گفت ما این علم را در سرداب‌ها و خانه‌ها می‌گفتیم (بصورت) پنهان، شبلی آمد و آن را بر سر منبر برد و بر خلق آشکار کرد.»[نفحات الانس من حضرات القدس، ص 33]

بنا بر مطالب گفته شده، صوفیه به خاطر فرار از اعتراض معترضین، رموز صوفیانه را به کار بردند. به راستی مگر صوفیان در سخنان خود چه چیزهایی را بیان می‌کردند که از ترس معترضان آنها را پنهان می‌کردند؟!

پی‌نوشت:
غنی قاسم، تاریخ تصوف در اسلام، زوار، تهران، 1381، چاپ دهم، صص 59
جامی نورالدین عبدالرحمن، نفحات الانس من حضرات القدس، سخن، تهران، 1390، ذیل ذوالنون مصری، صص 34 و 35