پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ انسان به لحاظ خلقت یک موجود اجتماعی است و دوست دارد در تعاملات خود با دیگران، در اجتماع لذت ببرد و به اهداف خود برسد. اجتماع دارای برکاتی است، که انسان‌ها با گردهمایی با یکدیگر از محسّنات آن بهره‌مند می‌شوند و همواره نیز سعی می‌کنند اجتماعات خود را گسترش دهند. اگر به سیر تحولات و پیدایش شهرهای بزرگ دقت کنیم، در می‌یابیم که آن‌ها نیز در ابتدا، روستا و قصبه‌های کوچکی بودند که با ازدیاد جمعیت و همان میل به گروهی زندگی کردن در میان انسان‌ها، بدین شکل، به شهرهای بزرگ تبدیل شدند، و جالب‌تر این‌که وقتی یکی از شهرها نسبت به بقیه‌ی شهرها دارای جمعیت بیشتری شد، ارزش شهرنشینی در آن نیز بالاتر می‌رود و شور و اشتیاق مردم جاهای دیگر نیز برای اتصال به آن بیشتر می‌شود.
در یک تقسیم‌بندی می‌توان مردم دنیا را به دو دسته‌ی دین‌دار و غیر دین‌دار تقسیم کرد؛ مردمی که به ندای پیامبران الهی لبیک گفتند و خود را در مسیر هدایت دینی قرار دادند و مردمی که بدون در نظر گرفتن هدف خلقت انسان، تمام زندگی را خلاصه در همین زندگی مادی دنیوی می‌دانند و هیچ بهره‌ای از زندگی دینی نبرده‌اند و نسبت به آن تمرّد کرده‌اند. شاید در ظاهر هم  با توجه به فراز و نشیب‌های موجود در جهان، این دو، زندگی‌های نسبتاً یکسانی را داشته باشند و یا حتی زندگی فرادینی از رونق بیشتری هم برخوردار باشد، که البته آن نیز دارای علت‌های متعددی است، که از جمله آن‌ها تعدی و ظلم نسبت به دیگران است. شاهد مثال در این قضیه همین دول استعماری غربی هستند که با استعمار کردن کشورهای صاحب مواد خام، تمام سرمایه ایشان را به غارت برده[1] و محصولات خود را نیز بعداً با چند برابر قیمت، دوباره به همان کشورهای مستضعف می‌فروشند.
کشورهای صاحب دین و مکتب نیز، برای این‌که در بین این کشورهای خون‌خوار و استعمارگر و با توجه به ارزش معنوی وحدت، موضوع «تقریب مذاهب» را به‌صورت کاملاً جدی‌تری مد نظر قرار دادند و در سال‌های اخیر نیز پی‌گیری آن را در کشورهای اسلامی، بر پایه آیه وحدت «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّـهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا.[آل‌عمران/103] و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد، و پراكنده نشويد» به‌صورت دوره‌ای برگزار کرده‌اند.[2]
به‌یقین این حرکت خوب و موثر در گردهمایی بین کشورهای اسلامی می‌تواند در همبستگی و حتی استقلال این کشورها بسیار تاثیرگزار باشد و این مجموعه را در بین سایر دولت‌های جهانی، به‌عنوان یک قدرت در ابعاد مختلف معرفی نماید. از این‌رو همان کشورهای استعماری که پیشرفت خود را در تفرقه دیگران جستجو می‌کنند، به اشکال مختلف، در مسیر تقریب کشورهای مسلمان، سنگ‌اندازی می‌کنند، که نمونه آن متولد کردن فرزند ناخلفی به نام «وهابیت» است. این فرزند ناخلف با ایجاد تفرقه و دامن زدن به اختلافات درون مذهبی و ارائه ایده‌های بعضاً غیردینی (که می‌توان در فتاوای به اصطلاح دینی ایشان جستجو کرد) مانع تقریب مذاهب می‌شوند و می‌توان حدس زد، که هدف ایشان «تغریب مذاهب» باشد و نه «تقریب مذاهب».

پی‌نوشت:

[1]. امام خمینی، کد مطلب: 30889، تاریخ 1391/6/13
[2]. تسنیم، کد خبر: 1017046، 1394/12/12