پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ ملت مسلمان که با الهام از رهنمودهای حیات بخش اسلام توانسته بود پیوند اخوت در میان خود ایجاد نماید و در پرتو کلمه‌ی توحید و توحید کلمه، در برابر تهاجم سنگین صلیبیان و قساوت‌های ثنویان (مغول) ثابت و استوار بمانند، ولی با کمال تاسف با ظهور مکتب وهابیت درقرن هفتم این وحدت در هم شکست و با اتهام نادرست بدعت وشرک به مسلمانان، ضربات جبران ناپذیری به صفوف به هم پیوسته آنان وارد ساخت، و با نابودی آثار بزرگان دین و کاستن از مقام انبیا و اولیاء (علیهم السلام)، در خدمت استعمار شوم غرب و دشمنان دیرینه‌ی اسلام در آمد.
در قرن 12 ه.ق محمدبن عبدالوهاب مروج اصلی افکار وهابیت، مسلمانان را به جرم استغاثه به انبیا و اولیای الهی (علیهم السلام) مشرک و بت پرست قلمداد کرد و فتوا بر تکفیر آنان داد و خونشان را حلال و قتل آنان را جایز و اموال آنان را جزء غنایم جنگی به حساب آورد و لذا هزاران مسلمان بی‌گناه را به خاک و خون کشیدند. امروز مفتیان وهابی که عملاً درخدمت بیگانگان قرار گرفته‌اند، فتوا به حرمت ازدواج با شیعه و نجاست ذبیحه‌ی آنان و حرمت پرداخت زکات به فقرای شیعه، راه هرگونه وحدت را مسدود می‌کنند.
شیخ عبدالله جبرین، یکی از مفتی‌های بزرگ وهابیت و عضو دارالافتای عربستان، در پاسخ به استفتایی درباره‌ی مجزی بودن پرداخت زکات و صدقات به فقرای شیعه می‌گوید: «زکات نباید به کافر و بدعت‌گذار پرداخت شود و رافضیان ... بدون شک کافرند ... لذا اگر صدقه به ایشان پرداخت شده باشد باید اعاده شود. زیرا این صدقه به کسی داده شده که از آن برای کفر کمک می‌گیرد و در حال جنگ با اسلام و تسنن است، پرداخت زکات به این گروه حرام است».
گفته می‌شود: وی فتواهای دیگری نیز بر ضد شیعه صادر کرده که از جمله آن، مباح شمردن قتل شیعیان است.[1] 
هیات دائم افتای سعودی در پاسخ به استفتایی در مورد ازدواج با شیعه می‌نویسد: «ازدواج اهل سنت با شیعه و کمونیست جایز نیست و اگر ازدواجی صورت گرفته، باطل است، چون عادت شیعه استغاثه به اهل بیت (سلام الله علیها) است و این بزرگ‌ترین شرک به شمار می‌رود.[2]
با این‌که این گروه درباره‌ی ازدواج با یهودی و مسیحی پاسخ داده‌اند: «ازدواج مسلمان با اهل کتاب، اعم از یهودی و نصرانی، در صورتی‌که اهل فحشا نباشد، جایز است».[3] یا در کتابی که با حمایت حاکمان مکّه و مدینه در همین سال‌های اخیر به نام «مسألة تقریب» منتشر شد، اولین پیش شرط وحدت و تقریب با شیعه را اثبات مسلمان بودن شیعه دانسته‌اند.[4]
بدیهی است مادامی که نگرش آنان به شیعه یک نگاه برون مذهبی است و با تبعیت از اسلاف خود، شیعه را بدتر از یهود می‌دانند و وجدان بشری را زیر پا نهاده و با دشمنان قسم خورده‌ی اسلام هم‌صدا گردیده‌اند، چگونه می‌شود به تقریب مذاهب اسلامی و وحدت مسلمین که از نیازهای جامع اسلامی است، دست یافت؟[5]

پی‌نوشت:
[1]. مشرق، کد253058، 1392/7/20
[2]. فتاوی اللجنة الدائمة للبحوث العلمیّة والإفتاه، ج 18، ص 298 
[3]. همان، ص 315
[4]. برگرفته از کتاب علی اصغر رضوانی، فتنه ی وهابیت(سلفی گری)، قم 1385، نشر مسجد مقدس جمکران
[5]. پرسمان دانشجویی، بخش وهابیت، مقاله وهابیت عامل تفرقه.