پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پيروان فرقه‌ی وهابیه می‌گویند: «اگر کسی به پیامبر(صلى الله عليه و آله) یا غیر او از اولیاء الله استغاثه [و از آنها طلب یاری] کند و به این مسئله که او دعایش را می‌شنود و از احوالش با خبر است، یا حاجتش را برآورده می‌کند، معتقد باشد، این‌ها انواعی از شرک اکبر است».[1]
حاجت خواستن از اموات؛ به اعتقاد وهابیه از انواع شرک، حاجت خواستن از اموات و استعانت از آنان و توجه به آنان است و این اصل و اساس شرک در عالم است.»[2] دعا و توسل نوعی عبادت است؛ گفته‌اند: «عبادت مخصوص خداست و دعا هم نوعی عبادت است، پس درخواست از غیر خدا، شرک است»[3] همچنین زیارت قبرها، و تبرک جستن به آثار انبیاء و صالحان، و احتفال (جشن گرفتن) میلاد پیامبر(صلى الله عليه و آله) ،و ساختن گنبد و بارگاه بر روی قبرها همه آنها از مصادیق شرك می‌‎باشد.
این عقاید و معیارهای خود ساخته را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد:
وهابی‌ها یک دسته از این معیارها و اعمال را، از آن جهت که شرک در عقیده می‌دانند، اعمال مشرکانه گفته‌اند، در رد این دسته از عقاید آن‌ها، می‌توان گفت که اگر اعتقاد به سلطه ی غیبی، اعتقاد به شفا دادن و اعتقاد به برآوردن حاجت و ... ،به این نحو باشد که تمامی این امور به خداوند مستند است و دیگران هرچه دارند از جانب خداوند متعال به آنها داده شده است، شرک نخواهد بود؛ زیرا در این جا هیچ گونه استقلالی برای غیر خدا در نظر گرفته نشده است و ما در تعریف شرک در الوهیت، شرک در خالقیت و شرک در ربوبیت، گفتیم که انواع شرک در عقیده، در صورتی تحقق پیدا می‌کند که کسی عقیده داشته باشد، غیر خداوند به طور مستقل دارای صفات کمال و جلال باشد، یا به طور مستقل بتواند خلق کند و یا به طور مستقل بتواند تدبیر کند، اما اگر قدرت او یک قدرت وابسته به خداوند باشد، دیگر شرک معنا نخواهد داشت. ما و سایر مسلمانانی که از پیامبر اکرم و جانشینان آن حضرت حاجت می‌خواهیم و یا عقیده داریم آنها قدرت فوق‌العاده‌ای دارند و یا ... ، این مقام را برای آنها مقامی عطا شده از جانب پروردگار می‌دانیم. با این وصف، آیا باز هم شرک است؟
قسم دوم از کارهایی را که آنها شرک می‌دانند، از آن جهت است که این اعمال را عبادت پنداشته‌اند؛ مثل جشن گرفتن برای میلاد پیامبر (صلى الله عليه و آله)، بنای گنبد و بارگاه روی قبرها، بوسیدن ضریح و... در جواب این اعتقاد آنها می‌گوییم: شما معنای عبادت را درست نفهمیده‌اید. عبادت، دارای ویژگی‌هایی است و با آن ویژگی‌ها عبادت مخصوص خداوند است. عبادت، عبارت است از خضوع و خشوعی که ناشی از اعتقاد به الوهیت، یا خالقیت و یا ربوبیت باشد. بنابراین، با این تعریف اگر خضوع و خشوعی ناشی از چنین اعتقاداتی نباشد، به هیچ وجه عبادت نخواهد بود. به همین جهت وقتی خداوند در سوره یوسف سجده‌ی برادران یوسف (عليه‌السلام) در مقابل آن حضرت را نقل می‎کند، آن را شرک ندانسته است؛ زیرا آنان هیچ گاه درباره ی یوسف، اعتقاد به الوهیت، خالقیت و یا ربوبیت نداشتند.
خوشبختانه، علمای دین اسلام و دانشمندان بیدار به تمامی این موارد و معیارهای خود ساخته جواب داده‎اند.
در این جا داوری را به عقل سلیم شما واگذار می‌کنیم که آیا این آموزه‌ها می تواند مطابق با فطرت و قرآن باشد. «قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى[شوری/ 23] بگو: بر اين رسالت مزدى از شما، جز دوست داشتن خويشاوندان، نمى‏‌خواهد» آیا این است محبت به اهل بیت که مزد رسالت قلمداد گردیده است و آیا قرآن نفرموده است که «وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ [آل عمران/169] كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌‏اند مرده مپندار، بلكه زنده‌اند و نزد پروردگارشان روزى داده مى‏‌شوند» و آیا مقام پیامبر(صلى الله عليه و آله) از شهدا کمتر است؟! و... امروزه، بعضی از فرقه‌ها این مسئله (شرک) را دست آویزی برای خطا شمردن نظریات دیگران قرار داده اند و در هر زمان و هر موضعی که خود را برای استدلال، ضعیف و دست خالی می بینند، دیگران را به شرک متهم می کنند که این، عملی غیر اسلامی، غیر اخلاقی و انحرافی است و البته علمای دین اسلام، تمام اشکالات آنها را پاسخ گفته‌اند.

پی‌نوشت:
[1]. مجموعه فتاوی بن باز، ج 2، ص 552،سنة النشر: 1420،الناشر: دار القاسم للنشر
[2]. فتح المجید، ص 68،مطبعة السنة المحمدية، القاهرة، مصر الطبعة: السابعة، 1377هـ/1957م
[3]. الرد علی الرافضة (طبق نقل شیعه شناسی، علی اصغر رضوانی، ص 135- 143)مشخصات نشر : تهران مشعر -1385