پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بعضی اقوال ابن تیمیه به قدری ثقیل و سنگین است که انسان در نگاه اول مبهوت می‌ماند و نمی‌داند باید با این عبارت چه کند. حتی در برخی موارد با اینکه عین این مطلب را در کتاب او مشاهده می‌کند، ولی برای انسان مسلمان، هضم این مطلب بسیار سنگین است.
قضیه از این قرار است که تمام سلف و ائمه‌ی اربعه و همه‌ی کسانی در فقه و مذاهب فقهی دارای جایگاهی هستند، این مطلب را فرض مسلم می‌دانند، که اگر نماز واجب انسان از او فوت شد، باید قضای آن را به جای آورد. این مسئله به قدری واضح است که اثبات آن هیچ استدلالی را نمی‌طلبد. مگر کسی در ادای قضاء واجب شک هم دارد؟
تازه اینکه گفتیم در مورد سهو، مثل خواب ماندن یا بیهوشی یا... است. اما در مورد کسی که عمدا نماز خود را قضا نماید چه؟ حتی اگر برفرض کسی پیدا شود که در وجوب قضای نماز واجبی که سهوا از انسان فوت شده، شک ایجاد کند؛ آیا می‌توان تصور کرد کسی بگوید اگر کسی عمدا نمازش را نخواند این نماز قضاء ندارد؟
بله تصور این فکر هم برای انسان تعجب آور است. اما جالب است بدانید شخصی وجود دارد که قائل به این کلام شده است. و آن کسی نیست جز ابن تیمیه. او می‌گوید اگر کسی عمدا در حالی که حتی علم به وجوب نماز هم دارد نماز خود را ترک کند، قضای این نماز بر او واجب نیست.[۱]
آیا این کلام با این میزان شاذ بودن، شمشیر از رو بستن در مقابل مذاهب اربعه و خصوصا سلف نیست، کسی که تمام مخالفانش را به اتهام عدم پیروی از سلف تا مرز تکفیر پیش می‌برد، چگونه آشکارا مخالفت رای سلف می‌کند؟ آیا سزاوار است که برخی ندانسته عنوان شیخ الاسلام را بر کسی اطلاق کنند که تا این حد اقوال شاذ در اسلام مطرح می‌کند؟

پی‌نوشت:

[۱]. ابن تیمیه، مجموع الفتاوى، ج۲۲، ص ۴۰، تحقیق: عبد الرحمن بن محمد بن قاسم، ناشر: مجمع الملک فهد، مدینة نبویة، ۱۴۱۶ق.