در طول غیبت امام حجت عجل الله تعالی فرجه الشریف عده ی زیادی بودند که ادعای نیابت امام زمان و یا امام زمانی داشته اند و در این زمان فقط علی محمد باب ادعای نیابت و سپس امام زمانی نکرد که حرکتش، حرکت نو و جدیدی باشد. بلکه او کسی بود که  حرکتش تا حد قابل توجهی نتیجه داد.
در ميان شيعيان، گروهي از همان آغاز غيبت به كذب و افترا، ادعاي بابيت و سفارت نمودند كه برخي از آنها عبارتند از:
1. ابومحمد شريعي؛ وي كه از اصحاب امام يازدهم (ع) بود، نخستين شخصي است كه «بابيت» را به دروغ مدعي گرديد و اين مقام را به خود نسبت داد.
2. محمد بن نصير نميري؛ مؤسس فرقه ي «نصيريه» كه پس از ابومحمد شريعي ادعاي بابيت نمود و از غلات است و حضرت حجت (عج) او را لعن فرمود، هنگام مرگ زبانش سنگين شد، به گونه اي كه وقتي پيروانش از او پرسيدند باب بعد از تو كيست؟ او با لكنت گفت: احمد. پيروانش مقصود او را كه غرض كدام احمد است، نفهميدند و به سه فرقه تقسيم شدند: فرقه اي گفتند: مقصود او احمد فرزندش است و فرقه ي دوم گفتند: احمد بن موسي بن الفرات است و فرقه ي سوم به احمد بن ابي الحسين بن بشر گرويدند و هر سه ي آنان ادعاي بابيت نمودند.
3. حسين بن منصور حلاج، عارف مشهور، از مدعيان بابيت.
4. ابوجعفر، محمد بن علي شلمغاني معروف به ابن ابي العزاقر از مدعيان بابيت.
5. ابوبكر، محمد بن احمد بن عثمان بغدادي، برادرزاده ي ابوجعفر محمد بن عثمان بن سعيد عمري سفير دوم حضرت حجت عجل الله از مدعيان بابيت. 
6. احمد بن هلال كرخي (180 - 267 ه-.ق) از مدعيان بابيت؛ درباره ي وي گفته اند: «كان غاليا متهما في دينه... ورد فيه ذموم عن سيدنا أبي محمد العسكري».
7. ابودلف مجنون، محمد بن مظفر الكاتب ازدي، صاحب كتاب «اخبار الشعراء» از مدعيان بابيت.
8. عبدالله بن ميمون القداح در سال 251 ه-. ق مدعي نيابت خاصه گرديد.
9. يحيي بن زكرويه (ذكرويه) درسال 281 ه-. ق مدعي نيابت خاصه و باب امام گرديد.
10. محمد بن سعد شاعر كوفي متوفاي سال 540 ه-.ق مدعي باب امام گرديد.
11. احمد بن حسين رازي متوفاي سال 670 ه-.ق مدعي باب امام گرديد.
12. سيد شرف الدين ابراهيم متوفاي سال 663 ه-.ق؛ مدعي نيابت خاصه و باب امام گرديد. سپس مدعي امامت شد. از شيراز به خراسان رفته، مدتي در خراسان بود و هنگام برگشتن به شيراز داعيه ي خود را آشكار كرد.
13. حسين بن علي اصفهاني كاتب متوفاي 853 ه-.ق صاحب كتاب «ادب المرء».
14. علي بن محمد سجستاني بغدادي متفواي سال 860 ه-.ق صاحب كتاب «ايقاظ».
15. محمد نوربخش، رئيس و مؤسس فرقه ي نوربخشيه (795 - 896 ه-.ق)؛ در سال 826 ه-.ق مدعي نيابت و باب امام گرديد و سپس مهدويت خود را اعلام نمود.
16. سيد محمد هندي متوفاي سال 987 ه-.ق؛ وي كه اديب و شاعر بود، در مشهد مي زيست و مدعي بابيت گرديد.
17. محمد بن فلاح مشعشع رئيس مشعشعين خوزستان كه دعوي نيابت خاصه و بابيت نمود. سپس مدعي مهدويت شد و در سال 841 ه-.ق دعوت خود را آشكار نمود. وي سال ها در خوزستان حكومت نمود تا آن كه در سال 870 ه-.ق وفات يافت.
18. عباس فاطمي؛ در اواخر قرن هفتم مي زيسته ادعاي بابيت خاصه و مهدويت نمود. وي داراي پيرواني بوده و دولتي تشكيل داد و شهر فاس را تصرف نمود و در پايان كار به مكر و حيله به قتل رسيد و دولت وي منقرض گشت.
19. درويش رضا قزويني؛ متوفاي 1041 ه-.ق مدعي بابيت بود و در عصر شاه صفي صفوي خروج كرد. وي از طايفه ي مانلو است و در زي درويشان و قلندران به سياحت پرداخت. سپس به مقام رياست و رهبري رسيد.
20. شيخ مهدي مشهدي متوفاي 1291 ه-.ق داراي تأليفاتي چون الاسرار و الملاحم مدعي بابيت گرديد.
21. سيد علي مشهدي بزاز كه در زمان سلطنت سلطان سليمان صفوي مي زيسته مدعي بابيت گرديد.
22. محمد فاسي مغربي متوفاي 1095 ه-.ق صاحب كتاب سبيل الاولياء مدعي بابيت گرديد.
23. ميرزا محمد هروي؛ مدتي در هندوستان بود و تأليف هايي دارد كه نظم كلمات قصار حضرت اميرمؤمنان (ع) از آن جمله است. وي در زمان فتحعلي شاه قاجار پس از آن كه مدعي بابيت گرديد، به قتل رسيد.
24. محمد بن عبدالله حسان المهدي، پس از تحصيل در علوم ديني به حج رفت و از مكه به صومال بازگشت و از مدعيان اصلاح بود و در سال 1899 ميلادي خود را باب و سپس مهدي موعود اعلان نمود. وي مؤسس فرقه ي صالحيه است.
25. محمد احمد بن عبدالله سوداني (1843 - 1885 م) از خاندان سادات حسيني، پس از تكميل علوم ديني به حج رفت و در بازگشت از مكه ي مكرمه خود را باب امام سپس مهدي موعود اعلام نمود و تمام قبايل كردخان و دارخور و بحر الغزال و سودان شرقي با وي بيعت كردند او به جنگ با انگليسي ها كه سودان را تصرف كرده بودند پرداخت و خرطوم پايتخت سودان را فتح نمود و در ام درمان وفات يافت.امروزه هم کسانی هستند که ادعای نیابت و یا ادعای امام زمانی می کنند که انسان همواره باید در این مسائل هوشیار عمل کند.

منبع : مدعیان دروغین مهدویت از ابتدا تاکنون ، ع ـ ا ـ مهدی پور