سید علی محمد باب در بیان می گوید: خداوند قدرتی به او عطا فرموده و نطقی که اگر کاتب سریعی در منتهای سرعت بنویسد در دو شب و روز که فصل ننماید مقابل یک قرآن از آن معدن کلام ظاهر می گردد که اگر اولو الافکار ما علی الارض جمع شوند قدرت بر فهم یک آیه از آنرا ندارند چگونه بر اتیان یا تکلم و عرفان ... الخ. [1]

البته قسمت اخیر این کلام دعوی سید باب را تصحیح می کند، وقتی که انسان بخواهد کتابی به اندازه قرآن بنویسد که هیچگونه مقید به رعایت قواعد لسان و قوانین و اصول علوم نباشد، به نحوی که متفکرین و فضلای درجه اول جهان نتوانند یک جمله از آن را بفهمند، از عهده هر کسی خواهد آمد.

در قرآن مجید می فرماید: ما قرآن را روشن و آسان کردیم برای توجه و بیداری مردم، و ما قرآن را به زبان فصیح نازل کردیم تا شما تعقل و تدبر کنید، این کتابیست که آیاتش روشن و تفصیل داده شده است و فصیح و رسا است برای جمعیتی که آگاه و دانا باشند، و این کتاب آشکار کننده و روشن است.

البته کتابی که برای هدایت مردم است، آن هم از شخصی که عنوان نبوت و رسالت به خود گرفته و می خواهد با نوشته های خود جهانی را به سوی سعادت و یا اقلا به سوی مطالب و دعاوی و عقائد خود دعوت کند، لازمست کاملا روشن و صریح و فصیح و آشکار باشد.

واقعا سید باب یا روی عدم فکر و تعقل صحیح این حرف ها را میزد، و یا مردم را به مسخره گرفته و استحمار می کرد.

و برای این که خوب فصاحت و اعجاز کلمات سید باب روشن گردد، چند قطعه از عبارات او را از کتاب پنج شان نقل می کنیم، در این مورد کلمات را به صیغه فاعل و مقتعل و متفاعل درست کرده و حرف آخر معادل لام از اوزان متفاعل را حذف می کند:

انک انت القادر المقتدر المتقاد، و الظاهر المظتهر المتظاه، و السالط المستلط المتسال، و القاهر المقتهر المتقاه، و الغالب المتغلب المتغال، و الناصر المنتصر المتناص، و القاوم المقتوم المتقاو، و ... الخ. [2]

و کلماتی به وزن (سلاطین و علماء) ساخته و می گوید: صل فیه علی من تظهرنه بالهائین و البهیاء من خلقک و جلالین و جللاء من عبادک و السلاطین و السلطاء من سکان ارضک و سمائک و الوزارین و الوزراء من ملکوت امرک و خلقک و الحکامین و الحکماء من ملکوت امرک و قدسک و العلامین و العلماء من شوارق مجدک و... الخ. [3]

و مشتقاتی از اسم (قیوم) درست کرده و برای خدا نسبت می دهد:

بسم الله القوم القوم، بالله القوم القوم، الله لا اله الا هو الاقوم الاقوم، الله لا اله الا هو القوم القوم، الله لا اله الا هو المتقوم المتقاو، بسم الله المقوم المقوم، الله لا اله الا هو المقوم المقوم.... الخ. [4]

و به همین اوزان و صیغه ها از ماده (جلالت) ساخته و می گوید:

بالله الله الجلل الجلل الله لا اله الا هو الجلل الجلل الله لا اله الا هو الجلل الجلل الله لا اله الا هو المجتلل المجتلل الله لا اله الا هو المجلل المجلل الله لا اله الا هو الواحد الجلان و للله جلیل جلال السموات و الارض و ما بینهما و الله جلال جالل جلیل و للله جلیل جلان جلیة... الخ. [5]

و به صیغه و وزن (ربانیون) کلماتی ساخته و می گوید: رب المشارق و المغارب رب الشراقیون رب المشارق و المغارب رب البراقیون رب المشارق و المغارب رب السباقیون.... و به همین نحو و سبک با کلمات (الشقاقیون، الرفاقیون، السماقیون، الرتاقیون، الفتاقیون، الصداقیون، الخلاقیون، الرزاقیون، الزهاقیون، اللتاقیون، الغقاقیون) به سبک جملات مزبوره جمله بندی می کند. [6]

این بود معجزه ی سید علی محمد باب که در واقع به آموزش و تمرین صرف البته از نوع غلط شبیه بود تا به آیات الهی و معجزه. باید این آیات را در کنار آیات قرآن گذاشت تا بفهمیم کدام معجزه است و کدام نوشته ی بشر، اما بهائیان اینرا نمی پذیرند زیرا در صورت پذیرفتن این که آیات علی محمد باب سست و بی پایه بوده، باید بپذیرند که دعاوی علی محمد باب و در پی آن حسینعلی نوری هم دروغ بوده است.

پی نوشت:

1- بیان، باب عاشر از واحد رابع

2- کتاب پنج شان، صفحه 49

3- کتاب پنج شان، صفحه 79

4- کتاب پنج شان، صفحه 138

5- کتاب پنج شان، صفحه 213

6- کتاب پنج شان، صفحه 215