پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_با اشاره به نمونه ای ازمدارکی که اثبات می کند جناب باب با تمام ادعاهای جور واجور و واهی اش امی نبوده است مي‏پردازيم:

 1 - نبيل زرندي مورخ بهاییت که مورد اعتماد بهاییان است واز معارف بهائيان است در صفحه 64 تاريخ خود و نيز در صفحه 59 مطالع الانوار مي‏نويسد: «خال (دائي) حضرت باب، ايشان را براي درس خواندن نزد شيخ عابد برد، هر چند حضرت باب، به درس خواندن ميل نداشتند ولي براي اين که به ميل خال بزرگوار رفتار کنند، به مکتب شيخ عابد تشريف بردند، شيخ عابد مرد پرهيزکار محترمي بود و از شاگردان شيخ احمد احسايي و سيد کاظم رشتي به شمار مي‏رفت». [1] .

 2 - احمد يزداني هم که مؤلف «نظر اجمالي در دريافت بهايي» که از طرفداران سرسخت اين فرقه است، در صفحه 9 چاپ پلي کپي آن کتاب پس از مقدمه‏اي درباره‏ي تحصيلات سيد علي‏محمد مي‏نويسد: «آقا سيد علي‏محمد در شب محرم 1235 قمري مطابق با 20 اکتبر 1819 ميلادي در شيراز متولد و پس از مختصر تحصيل سواد فارسي و مقدمات در يکي از مکاتيب شيراز، و اشتغال به تجارت در عنفوان شباب، در شب پنجم جمادي‏الاولي سال 1260 هجري مطابق با 23 مه 1844 ميلادي در شيراز براي جناب ملا حسين بشرويه‏اي اظهار امر و بيان بعثت خود را فرموده». [2] .

 و اما به  کتاب گنجينه حدود و احکام نوشته‏ي اشراق خاوري که او نيز از نويسندگان  معروف آنها است اشاره می کنیم که در صفحه 308 (چاپ 384 صفحه‏اي) و کتاب حديقة اليمانيه تأليف ميرزا نبيل‏زاده قزويني صفحه 202 و کتاب کشف الغطاء تأليف ابوالفضل گلپايگاني در صفحات 56 و 82 و 83 و در کتاب ظهور الحق فاضل مازندراني صفحه 263 و... نيز درباره‏ي درس خواندن سيد علي‏محمد در کودکي در مکتب شيخ محمد عابد، مطالبي نوشته شده است. جالب اين که خود ميرزا علي‏محمد باب در صفحه 25 بيان عربي [3]  در سطر 13 به ياد دوران تحصيلش مي‏گويد: «يا محمد معلمي فلا تضربني قبل ان يقضي علي خمسة سنة... و اذا اردت ضربا فلا تتجاوز عن الخمس و لا تضرب علي اللحم الا و ان تحل بينهما سترا فان اديت تحرم عليک زوجک تسعة عشر يوما؛ اي محمد آموزگارم، مرا قبل از آنکه پنج سال بر من (در مکتب تو) بگذرد نزن، و اگر خواستي بزني، از پنج (ضربه) تجاوز نکن، و بر گوشت مزن مگر اين که بين گوشت و وسيله‏ي زدن، پارچه‏اي قرار دهي، اگر چنين کردي نوزده روز همسر تو بر تو حرام است!!» نتيجه اين که: درس خواندن و مکتب رفتن ميرزا علي‏محمد باب مسلم است، بلکه از قراين و لابلاي مدارک مي‏توان استفاده کرد که سيد علي‏محمد حدود يازده سال نزد شيخ محمد عابد، درس خوانده است، زيرا او در ابتداي هفت سالگي به مکتب رفت و در پايان هفده سالگي ترک تحصيل نمود، و به کسب و کار مشغول شد. [4] .

 و نيز طبق مدارک و شواهد موجود چنان که خاطرنشان خواهد شد، ميرزا علي‏ محمد پس از سپري شدن اين دوران در درس سيد کاظم رشتي (شاگرد شيخ احمد احسايي) شرکت نموده است. نبيل زرندي در تاريخ خود در صفحه 30 سطر 14 پس از مقدمه‏اي درباره تماس‏هاي ميرزا علي‏محمد باب با سيد کاظم رشتي از قول شيخ حسن زنوزي  مي‏نويسد: «پس از سه روز، همان جوان (سيد علي‏محمد) وارد محضر درس سيد کاظم شد و نزديک درب جلوس نمود، با نهايت ادب و وقار درس سيد را گوش مي‏داد». [5] .

 با توجه به مطالب بالا، اين ايراد متوجه پيروان جناب باب مي‏شود: که جزء معتقدات همه‏ي ارباب اديان مختلف است که علوم انبياء بايد لدني باشد نه اکتسابي، و در خود کتب بهائيان نيز اين مطلب مذکور است، چنان که عباس افندي در جلد اول خطابات عبدالبهاء صفحه 7 سطر 15 و در صفحه 202، به اين مطلب تصريح نموده است. و همچنين «کمال‏الدين بخت‏آور» يکي از مبلغين بهايي در اين باره در کتابي که به نام «بحث در ماهيت دين و قانون» نوشته [6]  در صفحه 54 سطر 7 و 17 پس از تأييد اين علم پيغمبر بايد لدني باشد مي‏نويسد: «از اين لحاظ مي‏توان گفت: پيغمبران آسماني مربيان حقيقي عالم بشريت‏اند. زيرا که اولا مربي کامل کسي است که قائم به ذات بوده و محتاج به کسب کمالات از ديگري نباشد...» اگر ميرزا علي‏محمد باب که ادعاهاي مختلف از جمله ادعاي پيامبري کرده (چنانکه ذکر خواهيم کرد) پس چرا مدت‏ها تحصيل کرده و درس خوانده است، با اين که علوم پيامبران تحصيلي و اکتسابي نيست.

 ......................................

[1] مطالع الانوار (تلخيص تاريخ نبيل زرندي)، ترجمه و تلخيص عبدالحميد اشراق خاوري، چاپ مؤسسه ملي مطبوعات امري، 129 بديع، ص 63 و 64.

[2] نظر اجمالي در ديانت بهايي، تأليف احمد يزداني که در سال 106 بديع، مطابق با سال 1328 شمسي در تهران با تصويب لجنه ملي نشريات امري به طبع رسيده است (موجود در کتابخانه آيت‏الله العظمي نجفي مرعشي در قم).

[3] موجود در کتابخانه آيت‏الله العظمي نجفي مرعشي در قم.

[4] در اين باره به صفحات 3 و 4 و 5 کتاب جمال ابهي، تأليف سيد عبدالکريم اردبيلي، مراجعه شود.

[5] اين مطلب در مطالع الانوار «عربي» نبيل زرندي، صفحه 22، سطر 7 (مطبعة المستقبل بمصر و الاسکندريه) نيز آمده است.

[6] طبع تهران در سنه 1332 شمسي.