پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دین مبین اسلام بر پایه توحید و یکتاپرستی بنا نهاده شده است. توحید با توجه به آیات قرآن، دارای اقسامی هم‌چون: توحید در ذات، توحید در ربوبیت و ... است که مورد پذیرش مسلمانان می‌باشد. اما فرقه وهابیت با تقسیم‌بندی جدیدی که در باب توحید انجام داده است، راه را برای کشتار مسلمانان، هموار ساخته است.
بن‌باز از بزرگان وهابی در باب اقسام توحید می‌گوید: «خداوند در ربوبیت، اسماء و صفات و الوهیت واحد است».[1] در توضیح باید گفت که سه قسم توحید در کلام بن‌باز آمده است که آنان عبارتند از: توحید در ربوبیت، توحید در اسماء و صفات، و توحید در الوهیت.
اما باید گفت، این تقسیم که پایه و اساس تفکر وهابیت را شکل داده است، برگرفته از تعالیم قرآنی نیست. چرا که قرآن تاکید بسیاری بر یکتا بودن الله و شریک نداشتن دارد و این در حالی است که در اقسام توحید از نگاه وهابیت، توحید در ذات که به معنای شریک نداشتن خدا در ذاتش است، لحاظ نشده است. تصور این‌که خداوند یکی است و یا وجودی است که وابسته به وجود دیگری باشد، برای هر شخصی به‌وجود می‌آید و هر آئینی باید پاسخ‌گوی این تصور باشد.
وهابیت نه‌تنها به این سوال پاسخ نداده، بلکه آن را به باد فراموشی سپرده و با این کار خود، قرآن را زیر سوال برده است. خداوند در سوره توحید، به توحید در ذات اشاره می‌کند و می‌فرماید: «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ* اللَّهُ الصَّمَدُ* لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ*وَ لَمْ يَكُن لَّهُ كُفُوًا أَحَدُ.[اخلاص/1-4] بگو: خداوند، يكتا و يگانه است، خداوندى است كه همه نيازمندان قصد او مى‏‌كنند، (هرگز) نزاده، و زاده نشد، و براى او هيچ‌گاه شبيه و مانندى نبوده است!»
برخورد قرآن با آن دسته از کسانی‌که قائل بودند سه خدا وجود دارد، برخورد با صراحت همراه توبیخ است. خداوند در این‌باره می‌فرماید: «لَقَدْ كَفَرَ الَّذينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ ثالِثُ ثَلاثَةٍ وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلاَّ إِلهٌ واحِد.[مائده/73] آن‌ها كه گفتند: (خداوند، يكى از سه خداست) [نيز] به‌يقين كافر شدند، معبودى جز معبود يگانه نيست». وقتی خداوند در قرآن تا این اندازه به توحید در ذات اهمیت می‌دهد، چرا باید وهابیت این نوع از توحید را در اقسام توحید ذکر نکنند. این نشان از آن دارد که رویکرد وهابیت در توحید‌شناسی، رویکرد قرآنی نیست.

پی‌نوشت:

[1]. بن‌باز، مجموع الفتاوی العلامه عبدالعزیز بن‌باز، تحت اشراف محمد بن سعد الشویعر، بی‌جا، بی‌تا، ج1، ص34.