پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیان، سال‌هاست که برای به‌دست آوردن وجهه و کسب آبرویی هرچند اندک برای خود، به دنبال این هستند که خود را به مذاهب اهل سنت ملحق نمایند.[1] به عبارت دیگر تنها راه برای موجه جلوه دادن وهابیت این است که خود را از جمله‌ی اهل سنت معرفی نمایند، تا بلکه به این سبب توجیهی برای افکار بی سر و ته خود، پیدا کنند. اما مشکل این‌جاست که هیچ‌یک از مذاهب چهارگانه‌ی اهل سنت، در مبانی اعتقادی و سایر نمودهای مذهبی، به هیچ عنوان با عقاید شوم وهابیت مطابقت ندارد.[2]
هرچند در میان اهل سنت فرقه‌هایی هم‌چون دیوبند[3] که از میان مذهب حنفی سر برآورده‌اند، تا حدودی در تندروی افکار و اعتقادات شباهت‌های اندکی به وهابیت دارند، اما ایشان هرگز خود را وهابی ندانسته و علناً از وهابیت بیزاری می‌جویند.[4]
یعنی حتی اگر در میان اهل سنت کسانی باشند که عقاید افراطی و تندی در مسائلی چون توسل و استغاثه داشته باشند، باز تندروی وهابیان به اندازه‌ای است، که از همه سبقت گرفته و کسی به گرد ایشان هم نمی‌رسد.
مثلاً در مساله‌ی ندای غیر خدا، یعنی به‌کار بردن عباراتی چون «یا رسول الله» (صلی الله علیه و آله و سلم)، وهابیان آن‌قدر افراط می‌کنند، که این کلام مطلقاً و به هر نیتی که استفاده شود را مصداق شرک می‌دانند. جدای از این‌که این مساله بارها از سوی علمای اهل سنت و شیعه پاسخ داده شده است، اما مراد این است که حتی افراد سخت‌گیری چون دیوبندیه نیز این افکار را بر نمی‌تابند و می‌گویند: گفتن «یا رسول الله» (صلی الله علیه و آله و سلم) در مواردی که شخص این کلام را در سختی‌ها و مشکلات به‌کار برد، یا حتی زمانی‌که به کاربردن آن در اثر شدت محبت و علاقه و عشق به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) باشد نیز جایز است.[5]
خلاصه این‌که وهابیت و عقایدش را می‌توان مصداق بارز افراد بی‌ترمز نامید، که در افراط و کج‌روی هیچ مهار و کنترلی بر آن‌ها نیست و ناگفته پیداست که چنین تفکری، هرگز عاقبت خوشی را در پی، نخواهد داشت.

پی‌نوشت:

[1]. شیوه‌های نفوذ وهابیت در میان اهل‌سنت.
[2]. مخالفت علماء اهل سنت با وهابیت.
[3]. سایت مرکز تخصصی ائمه اطهار؛ مقاله «معرفی فرقه‌ی دیوبند و وهابیت و تقابل فکری بین آنان»
[4]. دیوبندی‌ها وهابی نیستند.
[5]. مدنی، حسین احمد، الشهاب الثاقب علی المسترق الکاذب، ص208، لاهور: دار الکتاب، چاپ دوم، 2004.