پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با تشکیل حکومت پهلوی در ایران، رژیم پهلوی که خود را ساخته و مدیون استعمار می‌دید، نسبت به فرقه‌ی بهائیت که هم‌کیش خود بود، با تسامح بسیاری مدارا کرد و بهائیت، بیش از پیش در ایران ریشه دواند؛ به همین جهت بهائیان، حکومت پهلوی را شروع عصر جدیدی در عرصه فعالیت‌های خود می‌دانند. در این زمان بهائیان با جلب نظر رضاخان، اقدام به تأسیس تشکیلات و محافل رسمی در ایران، نظیر محفل ملّی بهائیان در سال ۱۳۰۰ ه‍.ق و انجمن «شور روحانی» در سال ۱۳۰۶ ه‍.ق کردند.
به علاوه اعضای فرقه‌ی بهائیت، پست‌های حساس کشور را هم نصیب خود کردند؛ بطور مثال سرلشکر شعاع‌الله علائی، از بزرگان بهائیت، مأمور اداره‌ی مالیه و محاسبات قزاقی شد،[۱] حتی محمدرضا در مقام ولیعهدی، در مدرسه‌ی «تربیت بنین» بهائیان، شاگردی کرد.[۲] کار به جایی رسید که رژیم پهلوی در دست اُمرای کشوری و لشکری و اقتصادی بهائی، به سوی تقویت بهائیان حرکت می‌کرد.
در این موقعیت حساس، عمده‌ترین مخالفان بهائیت، شخصیت‌های روحانی شیعه بودند که با حرکتی منسجم و هماهنگ و بنابر وظیفه‌ی الهی خود، که مبارزه با مدعیان دروغین رسالت و فرقه‌های باطل است، با آن‌ها مبارزه کردند.
از جمله‌ی این علماء می‌توان، آخوند ملامحمد کاظم خراسانی و شیخ عبدالله مازندرانی، دو رهبر نام‌دار و بیدار ضد استبداد، را نام برد که در مقابل حمایت‌های اروپا و آمریکا از عباس‌افندی، تلاش‌های شجاعانه‌ای نمودند و ماهیت انجمن سِری را، که تقی‌زاده اداره می‌کرد، برملا نمودند.[۳] همچنین آیت‌الله العظمی بروجردی، که رهبری شیعیان را در زمان خود بر عهده داشت، هرگونه معاشرت و معامله را با این فرقه ممنوع کردند. ایشان فتوا دادند: «لازم است مسلمین با این فرقه معاشرت، معامله و مغالطه را ترک کنند».[۴] آیت‌الله العظمی بروجردی شخصاً، توسط حجة‌الاسلام فلسفی، برخورد همه‌جانبه‌ی با بهائیان را هدایت می‌کردند.[۵]
برخی علماء نظیر آیت‌الله حاج سیدابوالحسن طالقانی، با تأسیس انجمن و مؤسسه، با بهائیت، که ارتباط قوی و پیچیده‌ای با دولت‌های استعماری داشتند، مبارزه می‌کردند.[۶] فقهای برجسته‌ای نظیر ملا عبدالرسول مدنی کاشانی، با تألیف و نگارش آثاری، در عصری که وجود بهائی‌ها در مشاغل کلیدی و مناصب مهم دولتی، حساس و مفید تلقی می‌شد و بهائیان به طرز عجیبی در دستگاه دولتی و دربار نفوذ داشتند، با بهائیت مقابله نموده و ماهیت سیاسی بهائیت را برملا ساختند.
حرکت علمای شیعه همواره در اعصار مختلف، ضامن حفظ و دفاع از کیان اسلام و دستورات آن بوده است، تا زمانی که امام عصر (ارواحنا فداه) به خواست خداوند متعال ظهور کنند و گیتی را از لوث ناپاکان، تطهیر نمایند.

پی‌نوشت:

[۱]. مجله‌ی آهنگ بدیع، شماره ۳۲۸، فروردین و اردیبهشت ۱۳۵۳، ص ۱۷.
[۲]. تاریخ ظهورالحق، اسدالله مازندرانی، ۹/۳۲.
[۳]. اسناد فعالیت بهائیان در دوره‌ی محمدرضا شاه، ثریا شهسواری؛ به نقل از: نگرشی دیگر بر بابیت و بهائیت، ملاعبدالرسول مدنی کاشانی، نشر راه نیکان، ۱۳۸۸ ش، ص ۵۳-۵۲.
[۴]. متن سؤال و جواب در اسناد فعالیت بهائیان در دوره‌ی محمدرضا پهلوی؛ به نقل از: نگرشی دیگر بر بابیت و بهائیت، ملاعبدالرسول مدنی کاشانی، نشر راه نیکان، ۱۳۸۸ ش، ص ۲۲۵.
[۵]. اسناد فعالیت بهائیان در دوره‌ی محمدرضا شاه؛ به نقل از: نگرشی دیگر بر بابیت و بهائیت، ملاعبدالرسول مدنی کاشانی، نشر راه نیکان، ۱۳۸۸ ش، ص ۷۹،۷۶ تا ۸۳.
[۶]. شصت سال خدمت و مقاومت، مؤسسه‌ی خدمات فرهنگی رسا، ۱/۱۳۹.