پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از ناپسندترین خلقیاتی که می‌توان در وهابیان و متولیان سابق و حال حاضر ایشان یافت، امر ناپسند تهمت زدن به مسلمانان است. وهابیان در موارد بسیاری و بدون این‌که دلیلی بر این کار خود اقامه کنند، مسلمانان را آماج تهمت‌های ناروا قرار می‌دهند. باز اگر کار به این‌جا ختم می‌شد، مساله تا حدودی قابل تحمل بود. اما معضل اساسی و اصلی این است، پس از این‌که این تهمت را متوجه مسلمانان نمودند، بر اساس همین اتهام، اقدام به تکفیر مسلمانان می‌نمایند.[1]
به عبارت دیگر ایشان عمل ناروایی را بدون دلیل به مسلمانان نسبت می‌دهند و بعد به جرم ارتکاب همین عمل، مسلمانان را کافر می‌خوانند. در حالی‌که اصل این اتهام قابل اثبات نیست، چه رسد به این‌که بر اساس آن بخواهند کسی را نیز تکفیر نمایند.
یکی از این موارد کلام محمد بن عبدالوهاب است که در مورد مخالفان خود این‌گونه سخن می گوید: آنان فریاد بر می‌آورند همان‌گونه که برادرانشان (مشرکان) فریاد می‌زدند، «أَجَعَلَ الْآلِهَةَ إِلهاً واحِداً إِنَّ هذا لَشَيْ‏ءٌ عُجاب.[ص/38] آیا او چندین خدای ما را منحصر به یک خدا کرده است.»[2]
اشکال اول این قضیه این است که ایشان به‌راحتی مسلمانان را به امری متهم می‌کند که هرگز از زبان یک مسلمان صادر نشده است. کدام مسلمان است که اعتراض کند، چرا خدایان متعدد من را به خدای واحد بدل می‌کنید؟ کدام مسلمان در طول تاریخ بوده است که چنین ادعایی کرده باشد، این یک تناقض آشکار است، چون شرط ورود به اسلام پذیرش توحید است. و کسی‌که قائل به توحید شود، چگونه چنین کلامی را می‌گوید؟ اشکال دوم این است که دقیقاً بر مبنای همین تهمت مسلمانان را تکفیر می‌کند. همان‌گونه که در ابتدای سخنش می‌گوید: «آن‌ها مانند برادرانشان فریاد می‌زنند.» یعنی مسلمانان را هم‌کیش و برادر مشرکان قلمداد می‌کند.
حاصل کلام این است که انسان منصف با اندک تاملی در این اخلاقیات می‌تواند به‌خوبی مسلمان واقعی را از مدعی اسلام بازشناسد، چرا که مسلمان واقعی هرگز به این تهمت‌های ناروا نسبت به هم‌کیشان خود اقدام نمی‌کند.[3]

پی‌نوشت:

[1]. وهابیت و تکفیر مسلمانان.
[2]. محمد بن عبدالوهاب، کشف الشبهات، ص 30، وزارة الشؤون الإسلامية والأوقاف والدعوة والإرشاد، عربستان، 1418.
[3]. مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص 66، ناشر: مرکز دراسات تاریخی، اردن، ۲۰۰۴م.