پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیان دنباله رو کسانی هستند که در کتبشان به راحتی دیگران را متهم به شرک و کفر نموده بدون اینکه ابایی از این عمل داشته باشند.[1] ایشان نه تنها از عمل خود شرمسار نیستند بلکه دائما کتب این افراد را در تیراژهای متعدد در کشورهای گوناگون تکثیر می‌کنند، و به آن می‌بالند. ناگفته پیداست که این عمل به معنای تایید محتوای این کتب و قرار دادن این مطالب به عنوان مبانی اعتقادی است. و الا تکثیر و ترویج کتبی که حاوی چارچوب اعتقادی انسان نیست، چه معنایی دارد.
محمد بن عبدالوهاب علنا در کتاب خود به این مساله اذعان دارد که مخالفان من همه از مشرکان هستند، آنجا که می‌گوید: «من برخي از مطالبي را که خداوند در قرآن بيان فرموده است براي پاسخ دادن به مشرکان روزگارمان که عليه ما استدلال مي‌کنند براي تو يادآورد مي‌شوم».[2]
باید از ایشان پرسید مرادتان از این مشرکین چه کسانی هستند؟ آیا اینها که به زعم شما مشرک هستند، شامل تمام علما و عوام مسلمانی که از قرآن و سنت بر علیه شما استدلال می‌آورند نمی‌شود؟ چون شما در این لحن هیچ کس را استثناء نکردید. بلکه بر عکس با عبارت «استدلال» در واقع این تکفیر و مشرک دانستن را از علماء آغاز کردید، چون معمول چنین است که علماء علیه محمدبن عبدالوهاب و سایر وهابیان استدلال می‌کنند نه عوام مردم. هر چند این عبارت عموم مخالفان وهابیت را شامل می‌شود.[3]
بعلاوه که اساسا در کتب محمد بن عبدالوهاب اشاره‌ای به مشرکان بت پرست نمی‌شود و این کتب دقیقا علیه علما و ملت مسلمان، نوشته شده شاهد بر این مطلب هم این است که دائما در نوشته‌های خود از علمای معاصر خود در سرزمین حجاز، به اسم نام می‌برد و آنها را مشرکان زمان خود می‌خواند.[4]
پس چاره‌ای نمی‌ماند جز اعتراف به این که وهابیت مروج آیین کسانی است که تمامی مخالفان خود را به صراحت مشرک می‌خواند. و مسلم است که این تکفیر در درجه‌ی اول متوجه اهل سنت می‌شود. چرا که سرزمین حجاز در زمان ایشان به ندرت حاوی شیعیان بوده و اغلب ساکنان آن از اهل سنت بودند.

پی‌نوشت:

[1]. وهابیت و تکفیر.
[2]. بن عبدالوهاب،محمد، کشف الشبهات، ص 19، ناشر: وزارت ارشاد عربستان، 1410ق.
[3]. مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص51، ناشر: مرکز دراسات تاریخی، اردن، 2004م.
[4]. همان.